Dagen +73 en +74 = bezoekersdagen

Een nieuwe kamer, een nieuw gezicht.

De enkele deur met direct gangcontact laat die gezichten makkelijker toe.
'Weet je wie ik graag nog eens op bezoek wil? Jules!!' opperde Senne enkele dagen geleden spontaan. Toevallig kruiste ongeveer tegelijkertijd een verjaardagskaart van Jules aan Jef die woorden. En Jules zou Jules niet zijn of daar stond hij gisteren, samen met zijn trouwe chauffeur en een pakje voor Jefs eerste verjaardag. Senne smukte zich speciaal voor dit hoog bezoek op met pet en cars'soldaaltjes' (sandalen dus) en zette zich in zijn knalgroen rolzeteltje voor zijn deur om gretig te kijken naar bezoekers en tas.

's Namiddags, na een siësta van een dikke drie uur onder oorverdovende airco, klopten meter Ruth en Silas aan. Die hadden gehoord dat Senne nu een dvdspeler op de kamer heeft en legden hem een selectie topfilms voor waar hij als een echte kenner en met mama als spreekpop de favorieten uitkoos en liet ontsmetten. Zo weer aan de deur gezeten kwam meteen de goeie herinnering aan een eerder, gezellig spelletje Uno naar boven, et voilà, daar zaten de neven te spelen, elk aan een kant van de deur, met een ontdubbeld spel kaarten, de deur dienst doend als scorebord, de handschoenendozen als provisoire tafeltjes. Tot trop teveel werd en iets van niets aanleiding werd om nog eens goed te ontploffen. De stoom moet er dan ook enkele keren per dag uit. Bezoek of geen bezoek. Maar na een goeie uitbarsting is er gelukkig telkens weer plaats, voor opluchting, voor grapjes, voor een knuffel, voor een nieuwe uitbarsting, die opnieuw ruimte geeft.

Vandaag opnieuw bezoek. Deze keer een stoere trooper. Een klas-, dorps- en gangbuurtje. Ook een bijzondere kerel, met scherpe blik, want hij had bij een recent vorig bezoekje aan de deur enige jaloezie gelezen in Sennes ogen. Transformers, rescuebots, het zijn dan ook helden in hoofden van jongens van vier, vijf (-endertig, -enveertig,...). Senne nam het pakje opnieuw gretig aan en liet zich inwijden in de wereld der transformers. Er werden nog enkele waterballonnen door de brievenbusdeur gestoken, de schietschijfclown werd gedoopt vanuit de gang en vergelijkende blikken werden gewisseld van kop (alletwee donkere beginnende stekelhaartjes) tot teen (de ene carssandalen, de andere spidermansloefjes), met daar tussenin een ongelijk aantal pompen aan de medicatiepaal maar wel alletwee een portacath. Daarna was het ten volle tijd om het speelgoedje en de omgeving te laten doen waar ze goed in zijn: transformeren. Een klein figuurtje werd een autootje en de deur met behulp van de raamstiften een racecircuit. Er werd gesjeesd langs twee kanten van het glas. Grappig weeral om die twee jongenssnoeten gespiegeld te zien opgaan in een typisch thuisspelletje.

En ook het raam biedt hier nieuwe (ver)gezichten. Hoewel aan dezelfde (voor)kant gesitueerd, laat kamer 413 fijner licht binnen. De lange vensterbanktafel nodigt uit om op te klauteren. En zo is het fijn kijken naar stormachtig onweer, naar dappere vogels, oververhitte mensen en helikopters die af en aan vliegen van hun landingsplatform op het dak van het ziekenhuis.

Medisch gezien niet zo'n ander gezicht: de sondevoeding wordt langzaamaan opgedreven en verdragen. Momenteel loopt er 500ml druppelsgewijs in Sennes buik, gespreid over 24u. Af en toe slikt hij er enkele pillen bij, en daarmee is gezegd wat Senne momenteel 'eet' en 'drinkt'. Sinds dinsdag worden ook de droge crackers gelaten en is er niet meer gebraakt, al blijft de buik nog vol aanvoelen. Het adenobeest speelt verstoppertje in Sennes bloed: het liet zich eerst aarzelend, dan ten volle zien, om nu weer onder te duiken. Nieuwe medicatie doet hopelijk z'n werk, wordt tot op heden verdragen. Na het weekend overleggen we verder: kan er bvb terug iets gegeten worden? Want Sennes hoofd staat niet stil: kippeboutjes, toast met zalm, komkommersoep, macaroni en spaghetti, kippensoep,... 'Hmmm... Ik voel het al in mijn mond lopen!' Maar nog geen vijf minuten later zucht hij terwijl hij over zijn buik wrijft. We zijn nog niet naar huis...