waarom wij bloggen

Bram en Hella, Fran en Senne bloggen…

Eerlijk geblogd, niet voor hun volle plezier… Bij een blog is dat meestal wél zo: een reisverslag, een uit de hand gelopen hobby die eindigt in een online-boetiek, de spannende avonturen van een klas vol kleuters,…

Niets van dit alles bij ons.

Hoewel…
Ergens zal het misschien wel iets krijgen van een reisverslag.

Een verslag van ongetwijfeld spannende avonturen.
Een verslag van een onnoemelijk zware bergbeklimming.
Die van de Gasthuisberg…

Onze beklimming is begonnen in oktober 2011.

Tussen nu en dan ligt de optelsom van heel wat weken en dagen in het ziekenhuis en die lieten ons als gezin veel (te veel) ervaren, met telkens veel impact op ons persoonlijk, sociaal en professioneel leven.

Na enige tijd samen in de zetel, in de stilte van een avond, stelden we vast dat we die hele tijd meer met ‘ons netwerk’ hadden gepraat dan met mekaar als koppel en als gezin.

Het vooruitzicht op nog veel meer weken en maanden ziekenhuis, zette die vaststelling scherp.

En zo rees de idee van een blog.

Hier is ie dus: onze blog.
We weten nog niet goed welke richting ermee uit.

Het zal wel groeien en zich in die groei laten kennen.
Of niet. Dan zij het zo. Het laatste dat we willen is dat de blog een blok wordt, want er hangt al genoeg aan ons been.

We willen er vanalles mee mogelijk maken:

-   ons warm netwerk informeren, op een wijze en tegen een tempo die voor ons haalbaar zijn. (De vele telefoons en bezoekjes tijdens de afgelopen periode bleken dat jammergenoeg niet altijd: hoewel steeds voelbaar goed bedoeld en elk op zichzelf deugddoend, zorgde de optelsom voor een voor ons slepende herhaling, die na weken tijd teveel broodnodige energie wegnam. Senne zelf kan er ook bijlange niet altijd goed mee weg: wie tussen de vier muren van zijn ziekenhuiskamer tegen hém spreekt of met hem speelt, is (meestal!) welkom, maar wie met mama of papa belt of praat, wordt vaak de mond gesnoerd, met de intussen gekende liedjes of zinsnede ‘Au! Mijn-o-ren-doen-pijhijn!!’. Psychologen kunnen er zich vast op loslaten. Wij snappen hem: het is zijn enige controle, zijn enige, beperkte terrein...)

-   ons bijzonder netwerk wat tegemoet komen zodat het geen nieuwe berg zorgen moet baren. Want zorgen genoeg, toch?

-   de buitenwereld toelaten in een kamer die ongevraagd alles van buitenaf weert, of ontsmet.

-   iets schrijven voor later ook, voor als ons hoofd te vol geraakt, en via dat schrijven misschien wel iets helends betekenen voor nu, en voor straks…

Versta ons niet verkeerd: het is niet dat we elk van jullie niet meer willen zien of horen. In tegendeel: we zullen jullie keihard nodig hebben!  Dat hebben we al heel hard gevoeld en geapprecieerd. Maar we moeten zoeken naar de juiste manier, naar het juiste tempo en evenwicht. En we hopen dat die blog daar iets in kan betekenen. Ten goede.

We hebben zelf al wat gepost:

-   een website over Sennes diagnose;

-   informatie over de behandeling die start in augustus 2012: beenmerg- of stamceltransplantatie (BMT);

-   richtlijnen over zijn/ons bijzonder verblijf in de ‘protectieve isolatiekamer’;

-   informatie over de impact van een BMT op het (sociaal) leven erna.

En dan nog dit:

we krijgen vaak de vraag: wat kunnen we voor jullie doen? Of de opdracht ‘zeg ons wat we kunnen doen! Echt waar:  zeg het he!’.
We hebben daar over nagedacht en het volgende bedacht:

-   Voor ons is het handig als we weten wie we mogen bellen om eens te komen babysitten. Immers, ook Bram zijn professioneel leven loopt verder (dat van Hella staat eventjes on hold), en daar komt veel avondwerk bij kijken. We plannen ook om regelmatig een avond samen te kunnen doorbrengen. Als we dat eens ‘weg van huis’ willen doen, is een babysit ook heel welkom, zowel bij ons thuis, als in het ziekenhuis (eens Senne terug een ‘rooming-in’ mag hebben natuurlijk!). Een babysitterslijstje aanleggen is dus al iets heel concreets waar je ons héél hard mee helpt.

-   Daarnaast is het ook handig om niet te hard te moeten nadenken over en tijd te steken in maaltijden bereiden. Wie graag kookt, mag ons altijd af en toe vragen hoe het zit met onze diepvriezer. We hebben ook in het najaar gemerkt dat vers gekookt het lekkerst smaakt, maar dat dit soms uitmondt in ‘veel te veel’, als kooklustigen op het zelfde moment hetzelfde idee hebben. Het was altijd een verrassend en smaakvol buffet, maar vaak ook zonde van al dat veel te vele lekkers… Daarom durven we vragen of er mensen zijn die af en toe eens willen voorstellen om een in te vriezen maaltijd voor 2 personen te maken. Dat geeft rust en tijd op het thuisfront, waar we onze tijd vooral voor Fran (en haar eerste leerjaarstaken!) willen reserveren.

-   En mogelijk zullen er ons soms nog eens andere huishoudelijke plichtplegingen boven het hoofd groeien. Dan zullen we ook blij zijn dat we eens iemand mogen vragen om het gras af te doen, de was te strijken, door het stof te gaan,…

-   Al spijt van je vraag…?