We waren bijna echt vergeten hoe schoon de zomer wel kan zijn

We waren bijna echt vergeten
hoe schoon de zomer wel kan zijn
zonder zorgen en zonder regen
hoe schoon de zomer hier kan zijn…
We waren uit het oog verloren
hoe warm een weiland wel kan zijn...
Open de vensters en open de ogen:
zie hoe schoon de zomers zijn!

Ik hou van u.
Ik hou van u.
Ik hou van u.

Ik hou van u.
Ik hou van u.
Ik hou van u.

Geef me een kus
en vlug!

(Nrdkp)


Samen thuis met de zomer…. zucht… wat kan dat deugd doen…
We zitten ongeveer halverwege de lange zomervakantie, en het voelt echt als zomer()vakantie.

Op het einde van juni zwaaide Senne af van de kleuterschool. Niet onopgemerkt: de derdekleuterklassers mochten hun laatste nachtje op school doorbrengen. Het was al weken van op voorhand duidelijk dat Senne dat moment voor geen geld van de wereld wilde missen. (Voor mij weer een goeie oefening in loslaten. Niet zozeer dat alleen slapen. Ah nee, zie zijn vorige zomers maar. Eerder dat samen: samen frieten met ketchup eten… samen tandpasta uitspuwen boven de pompbak… samen slapen rond en op de grond…)

De laatste schooldag was er een receptie met overhandiging van kleuterdiploma's. Grappige snuiten en situaties, hilarische foto's van de overnachting in de sporthal, maar voor mezelf ook heel ontroerend, en laps, weeral geen zakdoek voorzien. Het besef dat Sennes kleutertijd op die plek heel kort is geweest en er heel wat anders had kunnen uitzien, het besef dat het met Senne ook ineens gedaan is met kleuteren, afscheid dus van een bijzondere, warme ploeg kleuterjuffen waar we toch veel mee gedeeld hebben, van ver en van dichtbij, het besef dat ik quasi al die laatstejaarsmomenten bij Fran gemist heb, dat haar kleutertijd en afzwaai ook speciaal en intens gekleurd waren omdat haar broer dat jaar en de volgende plots uit haar schooltijd en uit een groot stuk van haar leven verdween,… Het viel allemaal over mij op die zonnige voormiddag, opzij geduwd door een glaasje en een knabbel, door kleine praatjes en zomerse vooruitzichten. Ook voor Fran was het een emotionele dag: voor twee maanden afscheid moeten nemen van een fijne klas en een warme juf, het maakte haar de rest van de dag wat stil en een tikkeltje slecht gezind.

nog even ons kleinkleinkleutertje

Fijne vooruitzichten en het begin van juli gomden het emotionele eindeschooljaar snel uit.
De trapeze in de tuin, de kersen er boven, een piano binnen, waterspelletjes buiten, vriendjes à volonté overdag, Jommeke en de boze heks 's avonds bij het slapengaan,… de vakantie was snel goed begonnen.

Na een ziekenhuiscontrole met bijna alleen maar gunstige resultaten, trokken we met de start van het bouwverlof met ons vieren naar de Loirestreek waar het grijze Gasthuisbergbeton langzaam uit de gezichten trok en plaats maakte voor sproeten, vakantiebenen vol muggenbeten, schrammen, plekken en bulten en enkele kilo's erbij.

uitleg overbodig

in één van de vele kastelen rond de Loire

Kort na thuiskomst hadden we een trio tentlogées met heldenstatus op bezoek. Wat hebben Fran en Senne genoten van hun grote neven!

En afgelopen weekend mochten we weg naar Francorchamps en omstreken, voor de vervulling van Sennes wens…
Wat twee jaar geleden begon aan onze lange tafel als een zoekend gesprek met drie wensfeeën van Make a Wish, eindigde afgelopen weekend in een overdonderend en oorverdovend gebeuren waar we nog altijd een beetje van moeten bekomen.
Sennes wens om eens te mogen (mee)rijden met een snelle auto, werd uiteindelijk fameus ingepakt door een speciaal VIParrangement op het racecircuit van Francorchamps, met als strik rond dat cadeau een gans weekendje Ardennen, om de ritten heen en weer niet te uitputtend te maken. Wij dus weg van vrijdagmiddag tot zondagnamiddag, om zaterdag helemaal ondergedompeld te worden in een heel andere wereld: eentje van asfalt, ronkende motoren en dikke banden, hoge hakken en glimmende helmen,...
De loungetent van de sponsor was een hele zaterdag uitvalsbasis om het ganse circuit van dé 24uren van Franchorchamps te verkennen. Senne is overal geweest, behalve daar waar je als 'gewone bezoeker' komt: de betonnen tribune. De dag begon met een kleine make-over van het ganse gezin: we werden in een sponsoroutfit gestopt (een wit poloshirt, voorzien van de nodige spreuken en kleuren) en voorzien van oordopjes en zo werden we rondgeleid achter de schermen van het racecircuit, waar het wemelde van de niet-bescheiden auto's, mecaniekers, autobanden, benzinevaten, quads, fietsen (!), golfautootjes, verdwaalde gasten, zwetende piloten, paraderende pitspoezen, eet- en drankstandjes, echo's van niet-aflatende luidsprekers en gierende banden en motoren. Tegen de middag mochten we samen met een 1000?tal andere gasten van de sponsor superlekker eten in de sjieke loungetent. Voor Fran en Senne was er in gans de chaos zelfs een aparte (kiembeperkt gekookte!) schotel! De klok, die ons de rest van de dag nog enkele keren zou achtervolgen, zei vlug dat het tijd was om te vertrekken richting… helikopter. Bram, Fran en Senne kregen een fantastische vlucht over het circuit en omgeving. De eerste ontspannende glimlach verscheen toen op Sennes gezicht. Na de vlucht werd hij dan verwacht op het circuit zelf. Daar stond een Audi R8 te blinken; het bleek de auto waarmee Senne zou mogen meerijden. Snel verscheen zijn chauffeur van dienst, een gekend gezicht van op tv, maar dan niet als racepiloot maar als zingende stoelendraaier bij The Voice van Vlaanderen: Koen Wauters. Die had meteen een klik en een deal met Senne: 'Wij gaan iets afspreken, he maat: wij zullen alletwee een helm dragen en ik zal u daardoor niet goed kunnen verstaan - ik vertrek heel zacht met u, en als ge 't leuk vindt en het mag harder, dan steekt ge uw duim omhoog. Als ge 't niet meer ok vindt of ge voelt u niet goed: duim omlaag! Ok?' Ok, knikte Senne stillekes. De helmen werden opgezet, de riemen vastgegespt, de deuren toegetrokken. Onze 'Zorg goed voor onze broer, he!!!' werd nog net gehoord en beantwoord met een opgestoken duim, en weg waren ze. Echt gerust was ik niet: wat een zòt gedacht, na zo'n strijd tussen leven en dood… En eerlijk gezegd, echt gelukkig zag hij er ook niet uit bij vertrek: getrokken, van spanning en angst, of van de krappe, zware zwarte helm… Na toer één sjeesden ze nog luid voorbij. Na toer twee reden ze de zijbaan op. Het was genoeg geweest. Mottig in de buik. Maar wel 230 km/u gereden. Met Koen Wauters van den tv, al leek dat op dat moment wat minder belangrijk. De papa nam zeer gewillig voor de resterende tijd Sennes plaats over en sjeesde nog twee toertjes mee. Fran had eerst dat zelfde plan, maar toen ze haar broer zag uitstappen, begon ze te wenen van ontlading: dit wou ze toch niet doen, al vond ze het aanvankelijk niet eerlijk dat Senne dit mocht en zij niet…
Er volgde nog een begroeting van de deelnemende auto's aan de startmeet van de 24u en een rit met een 4x4 op de pechstrook naast het circuit, waar de racers tegen soms 270 km/u het beste van zichzelf aan het geven waren terwijl wij hen langs opzij gadesloegen tegen 15km/u.
Tegen 17u zat ons programma er op. Francorchamps by night moet spectaculair zijn, maar wij vonden het dik ok om terug te keren naar ons vakantiehuisje, jawel, ook aangeboden door… Zwemmen in het binnen- of buitenzwembad, het was minstens zo om over te stoefen, na drie jaar zwemverbod…
's Avonds lieten we ons nog opbellen door een internetradio die een marathonsessie organiseerde tvv MAW. Na twee fijne overnachtingen en evenveel verwenontbijten, stopten we op terugweg nog even langs de Hoëgne, voor een picknick in Janssensstijl: met de voeten in de koude beek, steentjes ketsend tot daar waar je ze niet meer kan tellen. 'Dit is de beste plek met de beste stenen ooit,' concludeerden de kinderen. 'Hier willen we nog eens naartoe komen!' Een haalbare wens op kleineremensenmaat…

achter het stuur: Koen Wauters - naast het stuur: Senne Janssens

genieten

Halverwege de zomervakantie trokken we ook nog eens naar de kliniek, voor een goed gevulde driekwartdag: onderzoek van hart, botten, ogen, tanden, bloed en 'algemeen welbevinden'. Senne werd door de verschillende disciplines bejubeld. Toevallig passerende bekende gezichten boven witte schorten zeiden telkens hetzelfde: 'Wat ziet hij er goed uit!' Senne geraakte het een beetje beu, net als het getetter van mama die al wie ze nog eens tegen kwam toch even wilde begroeten. Hij nam zijn oude draad weer moeiteloos op, kwam er rustig voor of tussen staan en liet niet veel gesprek toe... Onderweg naar huis had ik het gevoel dat we nog niet naar huis konden: we zijn iets gaan drinken op café en hebben tijdens de laatste kilometers op Sennes vraag de filmmuziek van Pulp Fiction loeihard door de autoboxen laten schallen. Het was zalig om zo naast mijn zesjarige zoon te zitten die zich helemaal liet gaan in het luchtgitaren en -drummen. Samen zalig thuis met de zomer… hoe schoon de zomer toch kan zijn… geef me een kus, en vlug!