HET GASTHUIS VAN SENNE: juni 2014

We zijn een jaar verder. Senne is intussen een jaar ouder. Yes, eìndelijk zes! Net als vorig jaar ging zijn verjaardag opnieuw gepaard met lang en juist aftellen. Zeker al van een maand van tevoren. Elke ochtend gaf hij ons de juiste stand van zaken: nog x keer slapen! Verjaren deed hij niet als vorig jaar: toen was hij in het ziekenhuis en kwam het bezoek achter glas aan de deur. Hij liet dat toen niet te hard aan zijn hart komen. Maar dit jaar genoot hij toch extra. Zijn spontane, ontroerende, bijna plechtige bedankingen voor de kadootjes logen er niet om. Net als vorig jaar waren we opnieuw niet thuis maar niet als vorig jaar, zaten we deze keer aan zee. Onder ons viertjes nu. Zijn verjaardag smeren we dit jaar ook heel breed uit: tevoren de klas getrakteerd, op lang weekend naar zee, komend weekend thuis een feestje met de vriendjes, en dan zoeken we nog een moment voor de oma's en opa en meter en peter, want wees gerust: hij houdt bij wie hij al wel en nog niet gezien (en ontvangen…) heeft.

We zijn een jaar verder. We vissen meer en meer oude plannen op en voeren die één voor één uit. Geen annulaties voorlopig. Wat een ervaring… En met elk plan dat lukt, wordt er weer voorzichtig een nieuw gesmeed. Ze zijn niet allemaal even groot, maar in hun kern zijn ze dat natuurlijk allemaal wel.
Familiereünies en -feesten meemaken bijvoorbeeld en terug gewoon meesjotten en ravotten met nichten en neven, kijken hoe ze kikkers vangen 'want een kikker pakken, dat mag ik nog niet,' en vervolgens mee in het stoere rijtje door de tuin lopen, alsof hij het zo altijd gedaan heeft. Alleen met het eten moeten we nog anders doen.
Aarzelend ingaan op een uitnodiging van de oudervereninging van het Leuvense kinderkankerfonds en zo in Westerlo met oldtimers gaan meerijden.
Er bijna toevallig op uitkomen dat diezelfde dag in datzelfde dorp een windhondenrace doorgaat waar Senne vorig jaar alles van volgde dankzij de poetsvrouw die trouw elke uitslag meebracht voor hem: natuurlijk zijn we daar ook gaan kijken. Wat een speciaal en blij weerzien!
Bij een vriendje gaan spelen.
Naar zee gaan, en gezien in zee gaan nog niet kan, hebben we alle rest wél gedaan: gegraven, gefietst, gegocard, gevaren, ja, zelfs gevlogen (een oude tegoedbon voor een andere verjaardag).
Onderweg van hier naar ginder worden auto's geteld, niet volgens kleur maar volgens merk: de sterren, de pijltjes, de leeuw, de ringen, de vw's,...
Vandaag werd er ook rood fruit gegeten (na een dikke twee jaar kregen we groen licht voor rood fruit!): aardbei, aalbes en framboos, bijna kapot gewassen, dat wel, maar toch. Het mag. Niet rechtstreeks van de struik, dat niet: eerst langs de keukenkraan passeren, maar toch: het mag. En al was het niet allemaal even zoet, toch smaakte het, het coupe'ke vanille met rood fruit.

We zijn intussen ook meer dan een schoolse maand verder. Halftijds ziet er de laatste week behoorlijk voltijds uit, zij het met dankbare middagpauzes thuis. Hij komt telkens enthousiast aangelopen 's middags, meestal wel met de boekentas op de rug: het laat de keuze open om toch nog thuis te blijven, maar dat blijkt dan niet voor rust te zijn, maar voor veel gepingel naar allerhande schermpjes, overgoten door bakken energie (waardoor mama nu elke middag allemaal saaie plannen verzint zoals naar de winkel gaan of poetsen of strijken en dan wordt die boekentas ineens snel weer opgeraapt en is de namiddaginvulling snel beslist).

De zona is zo goed als bestreden, alleen nog zichtbaar als krabletseltjes die af en toe nog voor jeuk zorgen.
Na de vorige controle in het ziekenhuis bleek een gekend virus deze keer niet in de keel maar in de liesstreek te zitten en na de laatste controle, begin deze week, blijkt opnieuw het cmv-virus de kop op te steken, deze keer spijtiggenoeg in het bloed. Infectievrij kunnen we hem dus niet noemen, maar voorlopig vellen de beestjes hem niet. De roodvonk die op school circuleerde, heeft hem (nog) niet gevonden - de medicatie doet z'n werk. Zijn bloedbeeld blijft traag maar positief evolueren. Uit het laatste chimerisme kwam opnieuw het geruststellende nieuws dat het donormateriaal stevig aanwezig is en blijft. Sennes nieuwsgierigheid naar de herkomst van de donor flakkerde weer op. Misschien beïnvloedt het onze vakantieplannen wel… ;-).
Maandag onderging hij naast opnieuw twee pijnlijke vaccinaties ook al een eerste reeks onderzoeken die kaderen in het bilan na een jaar transplantatie: longonderzoeken, echo van onderbuik en schildklier, staptest, bloedname. Ogen en tanden en botonderzoek volgen nog. Het onderzoeksritme ligt op maandelijks, maar tussendoorse bezoeken blijken nodig: eerst door de zona, nu door het cmv. Met de vakantiemaanden voor de boeg hopen we dat we ons nieuwe ritme kunnen aanhouden. Samen thuis met de zomer… Diepe zucht…