HET GASTHUIS VAN SENNE: mei 2014

Morgen 14 mei. Dat is niet alleen twee weken voor Sennes verjaardag. Sinds vorig jaar is het vooral ook iets als Sennes wedergeboortedag - morgen zal het al een jaar geleden zijn dat de tweede transplantatie gebeurde. Het is een datum die mij voortaan zal bijblijven.
Ik weet nog wat hij toen at, op het cruciale moment van de transplantatie, en dat niet alleen door de foto: het was een rode meloen. Ik weet het nog, omdat die er ook meteen weer uitkwam. Kotsmisselijk reageerde hij op het donormateriaal. Ook de geur van dat zakje donorcellen herinner ik mij nog. Als rotte eieren omschreef ik het een jaar geleden. Achteraf hoorde ik het een andere ouder preciezer omschrijven, als rotte tomaten. Nooit gedacht dat zo tegen te komen en te moeten benoemen. Een geur om nooit meer te vergeten. En hopelijk ook nooit meer tegen te komen.

Van rode meloen moet Senne nog altijd niet weten. Nochtans is hij véél meloen aan het eten de laatste tijd, een beetje uit gebrek aan variatie. Hij keek dan ook heel erg uit naar de rode variant. Onmiddellijk wanneer ik die in de winkelrekken zag liggen, heb ik er hem eentje gekocht. Hij mag immers nog veel niet eten. Zoals de aardbeien die al komen piepen. Hoe jammer toch want ze steken zijn ogen uit, zeker als hij ziet dat vriendjes aardbeitjes meehebben naar school en hij al eens de opmerking kreeg dat zijn meloen stinkt... Misschien dat we er met zijn verjaardag toch eens een uitzondering op maken: dik gepeld zal het misschien niet appetijtelijk ogen, hoewel, in brunoise gesneden, op een taart…? Aan de smaak zullen zo'n blokjes toch niet veel afdoen? Ook de steenvruchten liggen al in de winkels. Vroeg, maar ook verboden. Net in een jaar waar we aan onze eigen pruimelaar voor het eerst véél pruimpjes zien groeien. Hopelijk evolueert zijn bloedbeeld tegen het plukseizoen nog verder in gunstige richting zodat hij kan genieten van ons eigen fruit, zoals hij ook doet van onze asperges. Mee met papa, of voor papa de kans heeft, gaat hij bijna elke dag naar achter in de tuin om te tellen hoeveel kopjes weer uitsteken. Vol trots draagt hij die oogst dan naar binnen. Het is een plezier om hem dat allemaal te zien doen. Ik kan dat niet anders zien dan dat hij echt in het leven bijt.

Senne zou deze week starten met twee dagen volle dagen school, met onder de middag een pauze thuis.
Vrijdag heeft daar anders over beslist. Vrijdagochtend stond hij op met kleine rode vlekjes op zijn heup. Twee avonden daarvoor had hij geklaagd over pijn in die streek, maar dat ging snel weer voorbij. Een mail met foto's kondigde onze onverwachte consultatie aan. Alsof er een rode loper lag, werden we gezien en weer naar huis gestuurd door de prof, met het verdict: zona. Het windpokkenvirus heeft een uitweg gezocht bij onze man met verminderde weerstand. Het is een pijnlijke uitslag die hem gelukkig, voorlopig? geen jeuk bezorgt maar wel enkele dagen en nachten stekende pijnopstoten. Die lijken ook voorbij. Een tijdelijk extra medicamentje zou hem moeten helpen om het virus de baas te kunnen. Het weerhoudt hem niet om te genieten van eten en spelen en vrienden op school.

School blijft leuk. En grappig. Ook voor ons. We horen hem veel vertellen, zingen, opmerken. Die opmerkingszin verraadt zijn standpunt: hoewel hij meestal goed meedoet en geniet, zit hij (nog) niet echt in de groep. Niet moeilijk natuurlijk, na zo'n tijd. Maar toch. Je hoort veel mensen zeggen dat kinderen toch snel mee en weer aan het spelen geraken, en dat het typisch iets van volwassenen is om het allemaal zo anders te bekijken. Senne is op dat vlak echt een heel stuk volwassen(er). Hij kan thuis iets zeggen over zijn klas alsof hij er de meester is: 'Ze waren nogal aan het kwebbelen vandaag hoor,' of 'De juf zou beter eens wat vaker zeggen dat ze in haar ogen moeten kijken,' (iets wat ik thuis aan de kinderen zeg als ik zeker wil zijn dat ze mij gehoord hebben) of 'En die luisterden daar niet naar, he! Ik was de enige die dat meteen deed!'. Ook de juf merkt het in de klas aan de blikken en de grijnzen die hij met haar tussendoor uitwisselt. We kunnen het ons helemaal voorstellen. Dat konden en durfden we een jaar geleden nog niet. Wat een stappen allemaal...