… mocht de gips er af. Het werd tijd. Fris zag ie er niet meer uit en echt goed ruiken doet ook een geplaasterde arm niet. Hij is ingeruild voor een op maat gemaakte brace. Voor tien dagen. De breuk is goed aan het herstellen, er is al goed wat bot aangemaakt, maar gezien Senne nog 'in therapie' is, willen ze zijn arm nog wat steunen. Eerste actie na deze bevrijding: het beloofde ipadspelletje installeren. Tweede grote actie: douchen! Met ietwat ingehouden adem bij de mapa, want de laatste douchebeurt eindigde in een felle huidreactie. Deze keer niet. Wat was het weer ontroerend om onze tengere knaap te zien genieten van iets wat normaliter zo alledaags is maar wat hem weer zo lang werd verboden.
… is zijn bloed weer virusvrij. Zijn stoelgang verre van. Het befaamde adenovirus zit daar al lang en nog stevig. Het zorgt niet meteen voor grote ongemakken, behalve dat het niet ok is dat het er zit. Maar beter daar dan in het bloed, zeker? Voorts zit er nog iets anders, voorlopig niet te testen: Senne heeft weer af en toe last van diarree. Ook dat deert niet in het dagelijkse geslommer; hij is actief, eet meestal goed, blijft op zijn (tenger) gewicht. We zijn wel op onze hoede. We horen het langs alle kanten rommelen, uit kelen en in buiken. We horen en voelen griep arriveren. We zijn thuis al allemaal snipverkouden geweest. Afgelopen weekend zat Bram meer in zijn bed dan rechtop en ook Fran viel voor het buikbeest dat haar klas aan 't besmetten was. Maar bij hen is het weer onder controle. We houden onze adem in.
… blijven de longen kraken. Thuis horen we het in gunstige richting evolueren, maar de stethoscoop zegt iets anders. Er wordt weer een bronchoscopie gepland om te weten te komen of het gesputter inderdaad een virale oorzaak heeft dan wel een andere. We weten intussen: wie zoekt, die vindt bijlange niet altijd. Deze zoveelste bronchoscopie geeft dan ook een onbestemd gevoel: weeral afzien om daarna te zien of we kunnen geloven...
… blijkt het totnu te lukken: één controledag per week. Het zijn totnu extra lange dagen. Altijd is er een verklaarbare en verstaanbare reden. Het neemt niet weg dat ze wegen, die dagen. Ze slokken op en zuigen leeg dat het geen naam heeft. Alleen wie er vertoeft/de, weet wat het is en wat het doet.
… genieten we van massages. Mama en papa volgen een cursus en de kinderen kijken (en proberen) elke week uit (naar) wat we geleerd hebben. Zowel de inhoud van deze cursus als de tijd die we er samen voor vrijmaken en de aandacht die we (van) mekaar geven en krijgen, maken dat we alletwee uitkijken naar deze bijzondere avondreeks. Voor de kinderen komt er dan babysit en ook dat is een beetje feest: langer opblijven, extra spelletjes, en wie weet wat nog meer.
… passeerde Sennes wensteam nog een keer. Zijn wens van anderhalf jaar geleden werd afgestoft. De wens klonk hetzelfde, misschien zelfs een tikkeltje verontwaardigd, alsof hij wilde zeggen: 'zoveel vragen om zoiets duidelijks: op een wolk liggen en racen met een raceauto'… Zijn wensteam weet weer wat doen. Wij ook: wachten tot het zomert.
… komen de kinderboekjes van mama tot leven: elke avond leest Fran één of meerdere kleine avonturen van Tonie en Tina en Peter en Saskia en Tillie en babybroer. Senne haalt er dan weer inspiratie uit voor rollenspelletjes voor overdag en verdeelt de personages eerlijk over zichzelf en mama, helemaal gecharmeerd door de babybroer. Het is een eindeloos spel waar soms een half oor en oog ook volstaan. Gelukkig maar want de echte mama moet soms echt opruimen en wassen en plassen en koken enzo.
… wint de school de lipdubwedstrijd en is het dus twee keer carnaval! Fran kiest voor… het ridderpak van Senne - zotter kan het volgens haar niet.
… ontdekken we uitbreiding op een flank van 'onze' koeheide: we wanen ons in Ardens gebied, op wandelafstand van ons thuis. We begonnen er aan een hut met de nog niet bijeengeraapte takken van de werkploeg van de Natuurpuntkern. Wat de storm ermee gedaan heeft, weten we nog niet. Sinds we er onder leiding van gids Senne met ons vieren naartoe trokken en er gezamenlijk aan verder bouwden, wil Senne er alleen nog maar voltallig naartoe. Spijtig, want mama genoot anders ook wel van deze minitripjes op zonnige wintervoor- of namiddagen: stenen en stokken in lange plassen gooien, dunne ijsspiegels tot puzzels trappen, even rusten op de boomstronkbankjes, helemaal boven uitwaaien en zwaaien naar de radar en naar de auto's op de autostrades, een kudde schapen trotseren, bengelen aan en in een schommel- én een wiebelboom, oppassen voor vangtakken, het gemak van de korte afstand voor de onverwacht drìngende grote boodschappen…
… wisselen de dagen mekaar af waarop eenvoud meer dan genoeg en ontzettend mooi is en dagen die treuren en sleuren en zeuren om meer, dagen dat er gelachen en geplaagd wordt en dagen van klagen en pesten en gezeur, dagen waarop er thuis meer dan genoeg te beleven valt en dagen van altijd hetzelfde, opnieuw en alweer, dagen dat onze vier muren stevig en veilig en genoeg aanvoelen en dagen waarop ze op ons afkomen, zwaar en traag en saai, dagen dat het wintert en dagen die al zomeren, tussen het gekwetter van een ongeduldig prikkelende lente.
