Dag +1, witte dag.

'Vandaag is het precies witte dag, hè mama?!'
Gisteren kwam er ook al een kleurenmijmering bij het eten: 'wat krijg je als je oranje (zijn soep) mengt met blauw (zijn lievelingskleur)?' Ik gok op iets paarsachtig.
Vandaag krijgt Senne na zijn dut een kommetje kippesoep, een wit bord met witte vis, knolselder in witte saus en redelijk witte puree, én zijn bestek zit in een witte servet gedraaid. (Die servetjes, da's een verhaaltje apart. Sinds ons verblijf op de andere afdeling hebben we ontdekt dat Gasthuisberg drie kleuren servetten verdeelt: witte, gele en beige. Sinds ons verblijf op de andere afdeling is er ook een klein ritueel voor het eten binnengeslopen: bestekpakketjes laten ploffen, en eerst gokken welk geluid ze zullen maken. Soms knallen ze echt. Vaak laten ze eerder een zuchtend windje. Snel merkten we enige systematiek: de gele zakjes waren bijna altijd knallende bommen, de witte zuchtende scheetjes, de beige, die wisten het meestal niet goed. Enfin, hilariteit voor het eten, het leidde al eens af.)
'Saai, hé, alles wit,' reageer ik, met een knipoog naar het pas voorgelezen Vos-en-Haas-verhaal 'Blauw is saai'. Senne kijkt me scheef aan en ik krijg een brede smile. Hij proeft eens en al vlug volgt zijn gekend 'mmmmmmm... lékkerrrr', alsook 'wit is niet saai hoor, wit is heerlijk!'. Het mag dan toch al eens iets anders zijn dan bruine vleessaus.
Na heel wat smakelijke happen wil hij vlug op bed liggen. Sennes poepje doet pijn. Medicatie maakt zijn stoelgang hard, en de zakjes poeder in zijn appelsiensap doen hun werk nog niet. Gelukkig lag er vandaag ook een kiwi op zijn plateau, en gelukkig smaakt die naar nòg kiwi. Alleen liggen er geen kiwi's meer in de afdelingskeuken. Geen nood, een lieve verzorgende gaat er bijhalen, beneden in de grote keuken. En opa brengt er ook nog mee en kan van achter de deur zien dat het smaakt. Drie kiwi's. En nog geen vuile pamper.
Sofie en Leen brengen afleiding met een spelletje en de muziekdoos, maar deze keer mag het niet te lang duren. Senne zoekt opnieuw zijn zijlig en vraagt een filmpje. Geen Ipad vandaag.
Het filmpje maakt hem moe en hij doet opnieuw een dut. Tot aan de boterhammen, en daarop volgt hetzelfde scenario: met smaak begint hij te eten, maar blijven zitten is hem te lastig, en doet hem in bed eindigen, waar hij opnieuw indommelt en vraagt of ik even buiten ga omdat hij moe is. Als ik me in de sluis nog eens omdraai en door de deur kijk, is hij alweer vertrokken.
Met mijn brooddoos (die heeft hier al reacties uitgelokt, alsof brooddozen al jàren niet meer gebruikt worden), een cakeje van oma en een bekertje koffie zet ik mij op de gang aan tafel. Een verpleger van de vorige afdeling passeert en informeert, en vraagt of hij me niets lekkers kan brengen om te drinken. Als ik hem mijn waar toon en zeg dat ik eigelijk niets mankeer, steekt hij zijn vinger op en zegt 'wacht, ik denk dat ik toch nog iets voor u heb'. Hij verdwijnt en verschijnt met gebak zoals ik het héél graag heb: zwart van chocolade in al z'n mogelijke gedaanten (gebakken, gestold, lopend), koekedeeg er over gemorst, verpakt in een donkerbruin boterpapier... te schoon om op te eten, teveel bom om gezond te zijn, te lekker om niet te proeven, te lief en teveel op het juiste moment. 'Probeer dat eens, op mijn 25 jaar dienst.' Als ik nadien ga informeren bij welke bakker hij dit koopt, wordt mijn vermoeden bevestigd: Ruth, Lieve, Goele,..., het is van 'jullie' Italiaan! Ons eten smaakt de laatste tijd niet alleen heel lekker, maar proeft ook naar nog zoveel meer: warmte, nabijheid, steun,... Doet allemaal deugd!
Terug in de kamer wordt Senne langzaam jammerend wakker. Zijn poepje doet weer pijn, en 'moet ik nog een prik?' De avond valt, en zijn gemoed zakt weer mee. Hij roept moord en brand als de verpleger de prik zet. Dit keer mag er geen plakker op, geen pyjama of deken over. Na enkele kalmere minuten verklaart hij waarom: 'ik moest wel bijna overgeven van die prik, he!'. Dit is niet prettig. Absoluut geen fijne afsluiter van de dag. Maakt ineens niet meer uit of die wit, oranje, blauw of paars was.