Dag +42

Gisteren thuis toch ook wat vanuit de kliniek geleefd: naar de Ava zakjes gaan bijhalen voor de gsm en bakjes voor de microgolfoven, naar de c&a voor een ziekenhuisoutfit (soepele broeken die vlug drogen en geen strijkijzer hoeven), 3cm facturen betaald en er weer vier uitgehaald met een foute aanrekening van zeer dure medicatie.Naar het medisch centrum van het FOD heb ik niet gebeld met de vraag waarom ons dossier na acht maanden nog niet behandeld is. Ze werken daar dan wel maar nemen die dag de telefoon niet op. Nou moe. Gisteren ook een beetje met Fran 'gevochten': om op tijd op school te geraken (op de valreep gelukt net voor iedereen de klas in was) en in de namiddag om uiteindelijk niet in het dorpscircus te geraken. De kracht van tranen zit 'm in de opluchting achteraf, in de ruimte die vrijkomt om weer te vullen met fijne dingen. Zo word ik van de stomste mama die in het ziekenhuis mag blijven als Senne er weer uit is (slik...), geslingerd naar de mama die dokter moet worden om iedereen beter te maken, tot de wens van de dochter die later helemaal niks wil worden behalve mama. Ze trouwt me die namiddag in de tuin - de bloemblaadjes dwarrelen over mijn hoofd, ik duw en draai haar op de schommel en we eten samen alle rijpe, sappige moerbeien op. En de zon, die was er telkens bij. Niet slecht dus ook, hè.

Vandaag in het ziekenhuis zitten we precies zes weken na de transplantatie, ongeveer zeven maal zeven dagen in isolatie. Opnieuw een dagje in mineur voor Senne want zijn heupwondjes zorgen voor angst en voor pijn. Het is moeilijk die twee uit mekaar te houden. Ze kluisteren hem alleszins aan bed en aan een pamper. Afleiding is welkom maar mag niet te lang duren. Ik krijg telkens de vraag om aan iedereen die binnenkomt en iets met hem van plan is, te zeggen dat hij niet uit bed kan. En als ik dan de kamer verlaat en even in het sluisje blijf spieken of hij gestart geraakt, hoor ik zijn intonatie vlug veranderen in vrolijker en guitiger. Maar dus niet te lang. Wiebelende billen en knieën ook een ganse dag, door de stoelgang die wel wil maar van Senne niet mag komen, uit angst voor... pijn aan de poep. En daardoor ook niet teveel gegeten. Kalfsblanquette trouwens weer. Er loopt deze week wat mis met de bestelbonnen van kamer 417. Maar een potje ketchup én het verhaaltje dat Fran en mama gisteren en papa vandaag thuis ook dit vleesje eten, en wel van de oma van beste vriend Kobe, doen Senne uiteindelijk smullen. Zelfs niet samen rond de tafel, zijn we verbonden!