Dag +43, een donder-dag

Een dag om vlug te vergeten vandaag. Vol vooruit achteruit. En al dacht ik zelf gewapend te zijn met de nodige slaap, geduld en relativeringsvermogen, zo ongeveer rond de middag wordt het voor mij ook even teveel.

Een goed uitgeslapen verpleegster, net uit verlof, gaat 's morgens de kamer te vroeg binnen voor de dagelijkse bloedname. Ik zie het te laat. Tegen dat ik 'aangekleed' binnen ben, word ik door Senne begrijpelijkerwijs fel buiten gehumeurd. 'Zijn oogjes stonden toch al op spleetjes toen ik binnenkwam,' zegt de verpleegster als ik terug buiten sta. Goeie veel te vroege morgen... Morgen ga ik me als een wachter voor de deur zetten, in plaats van met een boek aan de tafel een beetje verderop.

Buikpijn belet dan eten, eten belet medicatie nemen, tanden poetsen en mond spoelen. Heuppijn is beter, aldus Senne, maar belet toch het bed uit willen, slecht gewekt verhindert goesting om zich te laten wassen en kleden. En tussen al dit geworstel wordt gepoetst, naar poepje en wondjes gekeken (met een pillampje dat er voor Senne als een wapen uitziet, resultaat: brul-len, met tussen twee ademhappen door de verontwaardigde mededeling 'dat ik wel bijna moest overgeven, hè!'), gevraagd of hij al gewogen, gekleed, gespoeld is en of ze het bed niet moeten komen maken ('nee, danku, dat doe ik wel zelf als Senne er uit is'), of de kine nu gepast komt ('nee'), of de les nu kan doorgaan ( 'nee') en wanneer dan best wel. Euh... dat ik het dus niet meer weet. Senne, wanneer ben je er klaar voor, wanneer stopt je poepje met pikken, wanneer lost daarmee je spanning op en kan je zoals anders terug flink alles doen zodat je tegen tien uur, half elf gereed bent om iedereen te woord en ter wille te staan? Niet gevraagd natuurlijk, maar die vraag zie ik in blikken en voel ik in vele intonaties, in de vele goed bedoelde maar zo ongelukkige "kom jongen, je zou toch moeten...'s". Ik krijg er ook: "daar zou je 's morgens beter meer achterzitten, zodat het sneller achter de rug is,' en 'als moeder moet je blijven consequent zijn, want anders...' Pfff. Mag het ook eens minder? Of eens niet? Wat worstel ik vandaag met mijn rollen: opvoeden, beschermen, opkomen, verdedigen, grens trekken, meegaan, moeten of mogen, ja of nee, ik beslis of jij kiest,... Daar gaat het effect van mijn slaap en mijn geduld. 

Terwijl Senne uiteindelijk les krijgt, informeer ik naar nieuws over de punctie. De assistent mag niet veel zeggen en wijst naar de prof die nog in een andere kamer bezig is. Ik weet daarmee al genoeg. Er is niet veel vastgesteld in het beenmerg, het is wachten wat het bot zal zeggen. Hoewel we dit nieuws verwachten, kan het er vandaag weer even niet meer bij. De prof snapt dat het moeilijk is. Ik krijg een zakdoek en een schouderklop en voel me daar wat sullig staan in de gang. Ik eet spaghetti met kaas en tranen en zoek de psychologe even op om advies te vragen rond Sennes vastzitten in angst om pijn, en kan daar wat extra luchten. Eens niet in de kamer, eens niet op de gang in een toevallige vraag of vluchtige ontmoeting. Veel privacy vind je hier niet makkelijk. Soms heeft de gang hier iets van een camping: deuren open, veel gekeuvel, aanschuiven voor het bereiden van vlugklaarmaaltijden in de microgolfoven, ouder- en grootouderparen in zetels, daartussenwalsende dokters met hun pctafeltjes op wielen, aan- en afrijdende eetkarren,... Soms is het gezellig, afleidend, steunend, sterkend. Vandaag niet. Toch niet voor mij. 

Gewapend met wat tips en een ander, verdovend poepzalfje sluiten we de dag bijna. Het zalfje zorgt al terug voor meer durf om het potje op te zoeken. Al is het voorlopig alleen nog maar voor pipi. Hopelijk helpt het ook bij 'gedonder'...