Dag +65

Vandaag een jaar geleden wandelden we nog niet teveel vermoedend het (andere) ziekenhuis in. Van radiologie via spoed naar pediatrie. Ik herinner me daar één van de eerste vragen van een verpleegster: 'en gaat u bij uw kind blijven?' Ik herinner me ook mijn verontwaardiging bij die vraag. Vandaag, een jaar verder, voel ik me bijna schuldig over die verontwaardiging. Zoveel gezins- en gezondheidssituaties die het simpelweg niet toelaten. Allesbehalve simpel is dat. Dat hebben we zelf gevoeld, maar ook gezien, gehoord en gevoeld bij anderen.

Vandaag komt Senne weer rode bloedcellen tekort. Ik bedenk dat het ook al meer dan een jaar geleden is dat ik zelf nog eens bloed gegeven heb. Ooit, ooit haal ik dat weer in. Bewuster dan ooit tevoren.
Het tekort laat zich voelen en hij verwoordt het zelf in 'ik ben moe' en 'ik voel mij slappekes'. Ik merk het aan zijn zin in vanalles, maar dan vanalles van korte duur: magneetjes kleuren, kleuren mengen, een boot te water laten in de badkamerlavabo, spelletjes spelen, snoepje eten, fikfakvechten met mama,... De gezichten van Peter Oswald, opa en Ruben en omamie aan de deur ontlokken ook vanalles: een lach, een fonkel, een snauw, geen zwaai. De tv werkt als scherm om dit alles op te vangen. Tegen de avond kruipt zijn temperatuur even naar omhoog, een intussen gekend symptoom na een bloedtransfusie en na toediening van Ambizome. Artsen en verpleging krijgen herhaaldelijk het zwijgen opgelegd. De meesten gehoorzamen zonder verder wederwoord, hun patiënt en zijn gevoeligheden zo stilletjesaan kennende. Dat mag wel zeker, zo na een jaar?