Dag +68

De kogel is door de kerk: met de komst en bijna dagelijkse stijging van Sennes witte bloedcellen, wordt het spoor van onmiddellijke tweede transplantatie verlaten. De donor zal zijn cellen wel afstaan op de voorziene datum deze maand, en die zullen dan bewaard (ingevroren) worden tot het moment waarop Senne best kan getransplanteerd worden.
Wanneer dat zal zijn, zal afhangen van Sennes gezondheid: als hij infectievrij blijft, situeert de prof de beste periode voor hem rond mei/ juni komend jaar. Het beste scenario. Mocht hij intussen toch een zware infectie doen die om een spoedtransplantatie vraagt, dan hebben ze de donorcellen om meteen in te zetten.
Donderdag vergaderen de proffen en dan zullen we meer concreet weten met welke waarden ze Senne ontslagklaar vinden. Intussen wordt medicatie stilaan meer afgebouwd en/of aangepast naar orale toedieningsvorm. Één medicament zal zeer waarschijnlijk een terugslag op het aantal wbc's tot gevolg hebben. Een verwittigd man/vrouw is er twee waard...

Het woord ontslag is gevallen, maar ik heb afgeleerd om daar té concreet naar uit te kijken. De dag zal komen en we zullen die graag ingaan. Maar elke dag daarvoor is een dag die nog altijd iets onverwachts in petto kan hebben. We zeggen dan ook nog niet teveel aan de kinderen. Al valt het perspectief 'thuis' wel al wat vaker in onze reacties, tegen Senne meestal in termen van eten ('dat kunt ge thuis pas terug eten,' of 'zo kunt ge thuis niet eten, hè?!' - cf foto!), tegen fran eerder in termen van spelen (ze geeft al langer aan dat ze niet meer goed alleen kan spelen en dat het eerste wat ze thuis met Senne wil doen, met de auto's spelen is, al mag hij haar gerust ook álle spelletjes op de iPad uitleggen...).
Ook over de verdere toekomst hebben we hen nog niks gezegd. Wel dat Senne in het begin wel nog elke dag naar het ziekenhuis zal moeten voor medicamentjes. En dat hij er soms nog wel eens zal moeten slapen. Dat wel. En dat wordt dan knikkend en schijnbaar vanzelfsprekend beluisterd door Senne én Fran. Dat kennen ze zo ondertussen ook al wel. Als het terug dichterbij komt, die tweede shift 'honderd nachtjes slapen,' komt dat vanzelf wel weer ter sprake. Die ervaring hebben we en nemen we dan vanzelf wel mee.

Eerst het 'nu' afronden, en nieuw ritme zoeken in het 'straks'. Thuiskomen. Thuis zijn. Voor eventjes thuis blijven. Het ziekenhuis bezoeken om terug te keren naar huis, om daar samen te tafelen, te spelen, te zetelen, te slapen. Zou het even mogen? In al z'n eenvoud, zal het héél speciaal zijn. Dat in elk geval.