over een kindermond en ruimteberen

De vakantie zit erop.
Morgen start voor Fran weer haar vertrouwde schoolleventje. In deel twee van haar vakantie werd er weer opvallend meer gejuft en miste ze haar vrienden allemaal tegelijk.
Bram pakt morgen zijn werkdraad weer op. Niet met tegenzin. Het is fijn een held te zijn, maar helden hebben soms ook eens nood aan niks. En niksen, dat staat toevallig niet in onze Senne zijn woordenboek.
Het zal weer wennen worden: een klok die weer een ander ritme aangeeft, andere grenzen, weer meer 'gemoeder'/gemoei...
Het was lang geleden, zo 'gewoon met vier in vakantie zijn'.
Precies dat we het allemaal ook niet meer zo gewoon waren.
Te merken aan de gevoelige oren, alziende ogen, scherpe tongen, korte lonten, tussen (de) gezellig(e) tafe(re)len door.
Zo ook vanavond. Als afsluiter van de vakantie kan het tellen...

Aan tafel, na (weer) wat gekibbel, een bemoederalletje mijnentwege met nog wat meer gekibbel er bovenop, kon ik het niet laten:

ik: 'Ik zou hier misschien beter even weg gaan? Zou ge dat eens willen, dat ik hier zo eens eventjes niet ben?'
hij: 'Ja.'
ik: 'En hoe lang zou dat dan mogen duren, dat ik er niet ben: een uurtje, een halve dag, een ganse dag, een dag en een nacht, een dag en een nacht en nog een dag,...?'
hij: (gretig) 'Een dag en een nacht en nog een dag!!'
ik: 'En bij wie zou jij dan willen zijn?'
hij: 'Bij Fran en bij papa!' (natuurlijk!)
ik: 'En als ik met papa zou wegzijn?'
hij: 'Ah, ja, logeren, bij x! Of bij y!'
ik: 'Ofwel laat ik mij met uw raket van het wensteam wegschieten naar de ruimte?'
hij: '...?!'
ik: 'Dan ben ik wel langer weg dan een dag en een nacht en een dag, he. Naar de ruimte gaan gaat gemakkelijker dan er van terugkeren.' (denk ik toch)
hij: 'Ah nee, he mama: daar zijn wel ruimteberen en als die u daar niet meer willen, dan schieten die u wel terug he!'
ik: '...' (blik naar papa, stevige lach, enig geslik)
hij: 'Dat wist ge niet he, dat daar ruimteberen zijn die kunnen terugschieten?'

Dju toch...