een gelukkig, gezond, nieuw jaar!

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Nog nooit kreeg dit gezegde zoveel betekenis. We herinneren ons de vooruitblik op 2012 nog als gisteren. De hoop miserie waar we ons een jaar geleden in voelden staan, maar ook de berg hoop waar we op geraakten, en de hoop mensen daarrond en daaronder, als steunend fundament. Vandaag is het niet anders: 2012 gaf opnieuw een hele hoop pech en verdriet, en niet alleen Sennegewijs, maar creëerde ook weer hoop. Of al die hopen in balans zijn, durf ik niet zeggen. Maar we herkennen ze wel weer. Op dus naar een nieuw jaar, met een nieuw begin.

2012 is voorbij, en de laatste weken verliepen voor Senne stabiel.
Hij gaat nu twee maal per week naar de dagzaal, en met een gesloten ziekenhuisschool, zijn we de laatste keren sneller heen en terug.
Hij heeft geen transfusies van bloedplaatjes meer gehad, wat jammergenoeg nog niets te maken heeft met Sennes bloedbeeld, maar wel met de aangepaste 'Sennenorm': bij Senne worden voortaan geen transfusies meer gedaan boven de 10 000 ipv de voorheen geldende norm van 22 000 plaatjes per hoeveelheid onderzocht bloed. De artsen hebben eens rondgehoord in andere ziekenhuizen, en daar worden blijkbaar vaak lagere normen gehanteerd dan die 22 000. Het was weer even wennen aan deze nieuwe afspraak: net voordat deze regel werd ingevoerd, hoorden we immers nog van een assistent 'het moet nog veilig blijven, he, stel dat hij valt...' We zijn al langer niet helemaal meer op ons gemak, maar die mededelingen op korte tijd deden daar weer eventjes geen goed aan. Maar soit, de neus- en andere bloedingen blijven uit. De blauwe plekken niet, maar we kunnen ze nog allemaal min of meer verklaren. Zijn onderbenen lijken een beetje op die van een giraffe: smal en pezig en vol grote, bruine plekken. Senne is dan ook behoorlijk actief en beweeglijk, in vergelijking met zijn geïsoleerd bestaan in het ziekenhuis. We merken ook recent dat de chemo precies uit zijn lijfje is: zijn haren groeien weliswaar traag en zijn nog behoorlijk kort, maar ze worden voller, precies ook donkerder. Zijn nagels zijn terug sterk, niet langer broos en heel de tijd afgescheurd. Zijn huid, vooral onder zijn slip, toont wel nog donkere zones. Zelf merkt hij dat allemaal niet op. Gelukkig maar.

2012 is afgerond met veel cadeau's. Het ziekenhuis is gul en lokt gulheid uit. Soms te, als je 't mij vraagt...(als Senne iemand ziet binnenkomen met een zak, vraagt hij meestal spontaan 'wat heb jij bij (voor mij)?')... Zo kreeg hij van de toerende Sint in het ziekenhuis al een goed gevulde rugzak, stond er onder de kerstboom in de klas ook een grote doos klaar (een step!) én kreeg hij gisteren 'voor zijn nieuwjaar' een pluchen beer toegestopt. Die laatste was wit en zacht en rood gestrikt, en Senne was duidelijk en fel: 'die moet ik nìet hebben, die neem ik nìet mee naar huis, en ook Fran moet die niet hebben want die heeft al een witte beer!' Trop is teveel, zeker?
De grootste cadeaus voor Senne (en ons) zijn de ontmoetingen en de speelmomenten met oa kinderen. De kerstvakantie leek daarvoor inhaaltijd. Weliswaar met de handrem op: rondtoerende verkoudheden en koortsaanvallen hielden enkele deuren last minute dicht, jammer, maar ook beter zo. (We ondervinden heel veel aandacht in onze omgeving voor onze focus op 'zo infectievrij mogelijk door het leven gaan'. Die spontane aandacht doet deugd en helpt (mij) hier wat beter in te kunnen ontspannen.) En als de ene (boezemvriend) afzegt, komt er tijd vrij voor een andere, en zo kwam juf Liesbet afgelopen dagen eens op bezoek. Ons huis leek even te klein in de aanloop naar dit bezoek. Senne sloot die namiddag af met 'Kobe is mijn dikste vriend, en Juf Liesbet is de liefste!'.

Ook weer verdriet op het einde van 2012. Enkele dagen geleden is Fran haar witte kip overleden. Pino vormde een duo met Pono, de zwarte kip van Senne. Witte Pino trakteerde ons lange tijd trouw op een wit ei, en Pono zo nu en dan eens op een bruin ei. Tot Senne ziek werd en we alle mogelijke broeihaarden van schimmels in de tuin hebben weggenomen, met hulp van een bende buren en vrienden. Pino en Pono vonden een warme tweede thuis een beetje verderop in de straat. Ver genoeg om niet dagelijks bedreigend te zijn, maar dichtbij genoeg om af en toe eens een bezoekje aan te brengen en een restje eten aan te gaan geven. Het overlijden van Pino lokte bij Fran een korte maar krachtige huilbui los. Kleine witte steentjes werden geduldig uit een bruine kiezelweg geraapt en op het kippegrafje gestrooid dat de buren met veel zorg hadden aangelegd. Veel troostender dan onze veel te snelle antwoorden op haar 'Waarom is Pino gestorven?' dat achteraf beschouwd vast geen antwoord hoefde. Hoeveel verlies, afscheid en verdriet zijn onze kinderen op hun jonge, korte leven al niet tegengekomen?

De laatste wakkere uren van 2012 waren weer grandioos: een spelletje verstoppertje met pillamp in onze donkere tuin als aperitief en aangewakkerd door het fijne gezelschap en het lekker zoet en hartig gebak, ontdekte Senne het ritme van de gitaarmuziek van Rodrigo en Gabriela in zijn eigen benen en voeten. Een betere afsluiter van het jaar kon er niet zijn.

Vandaag reden we rond met enkele nieuwjaarsbrieven. Senne prevelde zijn brief die hij in de ziekenhuisschool had geleerd: ondersteund door de kleine pictogrammen, had hij het rijmpje knap onthouden - Fran stond standby om de tekst mee te lezen. Haar eigen brief kreeg ze op één adres niet gelezen: het gemis van haar peter en de ganse familie bijeen overweldigden haar (niet alleen).  Het liet op korte tijd voelen wat een jaar we hebben afgesloten. En waar de kracht zit van een vaak veel te snel en te vluchtig geformuleerde wens: een gelukkig en gezond nieuw jaar. We wensen het uit de grond van ons hart aan iedereen die dit leest!!