Geel, oranje, geel, oranje, geel,...

Na één nacht in het ziekenhuis, mochten we met Pasen naar huis. Wel nog na een tweede shot cortisonen. Terug goed gehydrateerd en gewapend met nieuwe antibiotica. Helaas te laat voor de paashaas. Maar met het vooruitzicht op een privé-zoektocht op paasmaandagochtend. De vogels kregen geen kans.

Vandaag in de dagzaal weer verhoogde temperatuur. Thuis had hij het al eerst warm, dan koud, maar de thermometer verraadde nog niks. Bij het ontbijt werd niks gegeten, alleen goed gebruld, uit verzet tegen zijn nieuw siroopje antibiotica. Het is een korrelige substantie, niet meteen aangenaam in de mond. En Senne heeft een volgorde in het nemen van zijn ochtendmedicatie: zijn cortisonenpilletje, dat een vieze smaak laat in zijn mond, slikt hij als eerste door met een eerste siroopje. Daarna volgen zijn andere twee pilletjes, van groot naar klein, en een tweede siroopje als afsluiter. Het nieuwe siroopje had hij daar tussen geschoven: eerst de meest vieze dingen, dan de meest haalbare. Vandaag had hij zich vergist. Daar zat hij, vol tranen: het beste siroopje was binnen, de vieze lag er nog. Wat nu? Na tranen, geroep en getier nam hij vrede met een andere volgorde. Ook het vooruitzicht op het aanprikken en spoelen van de portacat lokte de ontbijtemoties en beperkte eetlust uit. Het beloofde een strijddag te worden en dat werd het ook. De vele 'Ik wil niet!', 'ik durf niet!', 'NEE!', 'wacht!', 'alstublieft, nee!' baatten niet, het moest gebeuren.

Na de middag stond een echo van zijn buik en opnieuw een foto van de longen op het programma. Die foto werd vlot toegelaten, de echo niet: de gel was te plakkerig, de bewegingen te traag en te hard, de radioloog hoopte hem te kunnen afleiden met de tv en de mama kreeg alle 'STOP!'s' toegeroepen.

Vier kralen leverde vandaag totnu op: twee oranje en twee gele. Een vijfde kraal wacht nog, want een derde onderzoek werd net aangekondigd: een scan van de longen, want de longfoto toonde weer achteruitgang ten opzichte van de foto van zaterdag. 'En met CGD weet ge maar nooit,' aldus de prof, zich excuserend dat ze onze zeeplannen zo wat in de war stuurt. Onze zakken staan vertrekkensklaar, maar het is nog niet duidelijk waar we vanavond de zon zullen zien zakken.