4,3,2,...

De kogel is door de kerk. Maandag start Sennes conditionering voor zijn tweede stamceltransplantatie. Zondagavond (met Sennes ritme dus late namiddag) verhuist hij naar één van de drie isolatiekamers die één van de komende dagen vrijkomt. Dan zullen we weer beginnen tellen met 'min- en plusdagen' zoals dat in transplantatiejargon gaat. Dan zal Senne ook terug alleen slapen. 'Maar 's morgens zijn jullie toch altijd weer daar,' zo probeert hij terug de wetten van die aparte kamer te vatten. 'Als mijn konijntje wakker is,' gaat hij verder. Dat konijntje is zijn lichtwekkertje van thuis dat hij bij elk logement, dus ook in het ziekenhuis, mee heeft. We stellen het wekuur dan weer in met wat marge: stel dat we ons overslapen, of onderweg platte band hebben. Hij moet lachen bij die gedachte.

Voor het slapengaan krijg ik een reeks kussen, knuffels en neuzeneuzen, allemaal onder toenemend luid geknor en geschater - 'dat moeten we nu nog veel doen, he, want dat kan daar niet meer he!' Hij denkt aan de handschoenen en mondmaskers. Wat ga ik die zachte lipjes missen.
Wat daar ook niet meer kan, is bezoek ontvangen en soep en ander vers bereid lekkers van thuis of van elders eten. En ook dat heeft hij vandaag allemaal gulzig tot zich genomen. Tot hij er van in slaap viel. De echo van de nieren die nog moest gebeuren, was er even teveel aan. Maar de dokters willen niks over het hoofd zien met zijn blijvende hoge bloeddruk en stuurden ons vandaag dus nog maar eens naar kinderradiologie.

Eén prettige bijkomstigheid vanaf zondagavond is dat Bram en ik 's avonds weer samen thuis zullen zijn en dat we samen in ons eigen bed zullen slapen. Hoewel niet makkelijk, zal het deze keer wat minder moeilijk zijn om Senne 's nachts alleen te laten. We zijn samen immers wat ervaringen rijker geworden. En een beetje thuiskomen, bijpraten en bijslapen zijn geen luxe om onze onbestemde toekomst aan te vatten en vol te houden.

Bekomen van lekker eten en fijn bezoek. Let op de tenen...