Dag +17

Sennes bloedfabriek is keihard in actie. Waar gisteren een bloedtransfusie voorspeld werd, blijkt die vandaag toch niet nodig. Hij maakt ook voor het eerst sinds lang weer zelf bloedplaatjes aan en ook de witte bloedcellen zijn meer dan verdubbeld. Dat voelt allemaal goed aan. Al betrappen we onszelf op voorzichtigheid: dat het maar de juiste weg aan 't opgaan is... Dat is precies al zolang geleden. Met het aantal neutrofielen dat er momenteel al te tellen is in zijn witte bloedcellen, zou komende week al een eerste, snelle test kunnen gebeuren die al een idee kan geven van de identiteit van de nieuwe cellen. De uitgebreider test gebeurt ongeveer een maand na transplantatie en daarvan laat het resultaat makkelijk twee weken op zich wachten. Momenteel is het zoeken naar de oorsprong van Sennes lelijke hoest: schimmel of virale infectie, resultaat van een massale aanval van witte bloedcellen op zijn weekste plek? Extra wissers en foto's, ademhalingskine en weer een andere therapie met een extra antischimmelmedicament en opnieuw meer cortisonen worden nog eens aangesproken. Hopelijk met snel resultaat want zijn saturatie laat zien dat er weer oppervlakkiger geademd wordt. Spannende tijden dus.

Ook op de afdeling hangt geregeld spanning. Er verschijnen te geregeld nieuwe gezichten, met ogen vol herkenbare angst en onzekerheid. Er vertrekken mensen naar huis, er keren mensen terug, gepland of onverwacht. Voor korte of voor lange tijd. Sommigen geraken bijna niet weg van de afdeling, kunnen hun dagen thuis dit jaar op twee handen tellen. Vorige week heeft een jongen van bijna acht zijn dappere strijd hier verloren. Vandaag wordt hij begraven. En dan wordt het stil en voelt het vreemd vanbinnen. De ganse gang leeft mee. En tegelijk roept het leven, om het te vieren, elke dag, in z'n meest gewone doen, maar ook op bijzondere momenten, en dan is er taart voor iedereen, want in mei blijken er velen jarig. Ook vandaag.