Dag +28

We noteren een dinsdag. Dan kunnen we in weken uitdrukken hoe lang Senne het al met een nieuwe bloedfabriek doet: vier zijn het er.
We schrijven 11 juni. Dan kunnen we in maanden uitdrukken hoe lang we hier al op dit verdiep leven: twee al, dat ene deugddoende nacht- en dagje samen thuis er even tussenuit gepitst.

De lijst aan de muur laat het zien: daarop verzamelen we weer alle verlangens. Ik lees: rauwe paprika, sojascheuten, een wrap, aardbeien, roze pompelmoezen, pomelo's en popcorn eten, naar die ene binnenspeeltuin (in Herent), naar de speeltuin aan de kerk, naar een zwembad en naar een pretpark gaan, met de bus rijden. Er is nog plaats op het blad. Er klinkt nog geduld in de stem die dicteert.

De afgelopen dagen veranderde er bijna dagelijks iets aan de medicatie. Er is immers de weinig evoluerende hoest, er is gewichtstoename die te wijten is aan vochtophouding en er zijn longfoto's die weer een te vlekkerig beeld tonen. Een beeld dat zich niet goed laat verklaren (schimmel? andere infectie? vocht?) en wat dus alvast met nieuwe medicatie wordt bekampt.
En eergisteren kwam er naast de vaste hoest een nieuwe klacht bij: stekende pijnscheuten ter hoogte van het borstbeen. 'Au! Mijn hart!' liet Senne spontaan horen en greep dan naar mijn handen om te kunnen pitsen, terwijl zijn schoppende benen de pijn er probeerden uit te stoten en zijn ogen tranen wegpinkten. De zondagstoerende prof was niet bepaald gehaast om te komen luisteren, floot mij met mijn ongeduld terug in de rij wachtende kamers die hij wel volgens zijn systeem zou aandoen. Groot was mijn verbazing en veel te klein mijn durf om nog veel te zeggen toen hij (gelukkig niet veel later) in groen operatietenue de kamer betrad. Nochtans waren de schorten ruim voorradig (zeker na de inspectieweek!). Geen idee wat er in dit proffenhoofd rondtolde, maar hij lapte wel alle isolatievoorschriften aan zijn laars en liet de schorten links liggen. Niet alleen bij ons maar in gans de gang, zo bleek nadien. Zomaar in en uit alle kamers, met en zonder infecties, met en zonder bronisolatievoorschriften. Onvoorstelbaar. Choquerend. Dat er niks gezegd werd over wat hij bij Senne hoorde, zag en dacht, tot daar aan toe, dat zijn we hier zo onderhand al wel gewoon geraakt. Maar dat iemand met zo'n positie zo'n afspraak negeert... De assistente die meetoerde (in correcte outfit) en die later op de dag nog eens langskwam, was mee verontwaardigd maar ook bij haar hoorde ik dat de hiërarchie haar op haar plaats houdt. Dan maar wachten op maandag, op een toegankelijke prof en op de hoofdverpleging. Die maandagochtend al gebrieft bleken door verpleging en assistent en die al stappen hadden gezet. Mee meer dan verontwaardigd, tot ziedend toe. Ons klachtenboek blijft spijtiggenoeg niet blanco. We hopen vooral dat deze lompe daad in geen enkele kamer voor complicaties zorgt. Vingers kruisen.

Maandag dan meteen een scan van hart en longen gepland, dus nuchter blijven tot halverwege de namiddag, om 's avonds te vernemen dat er niets onrustwekkends is te zien. De hoest zou nog altijd kunnen betekenen dat donorcellen het 'vuile materiaal' in de longen aan het opruimen zijn. Een goed teken dus. En al dat stevig hoesten, dat kan wel pijn doen. Ook aan en achter het borstbeen. De pijn bleef sinds gisterenavond achterwege. Vingers kruisen.

Voorts blijven de eerder gespotte infecties aanwezig, zorgen ze niet voor koorts en worden ze verder behandeld.
Vandaag werd nog eens extra bloed getapt om 'de snelle test' te doen waar dan een percentage donor- en eigen cellen uitkomt. En tegen het einde van de week zou De Grote Bloedname zgebeuren, waar ingewikkelder en gedetailleerder informatie uit het bloed wordt gehaald, waarvan het resultaat langer op zich laat wachten maar wel weer richtinggevend zal zijn voor verdere therapie. Voorts spreekt de prof van afbouwen van allerhande (ook anti-afstotings)medicatie, en van niet langer dan nodig hier blijven, om niet onnodig risico te lopen om nieuwe infecties op te doen. Met de laatste weekendtoer moet daar geen verdere uitleg, noch tekening bij... Maar eerst de hoest meer onder controle krijgen en zien wat de afbouw van medicatie zal doen. Vingers kruisen.

Vandaag nog een nieuwe gang ontdekt want gisteren scheen er even licht in de jypmama-story: na elke week twee keer telefoneren tussen twee afdelingen, was er een grijsblauw pyjama-achtig kledingstuk gevonden. Ik dus mee met de logistiek naar de afdeling 'beroepskledij' - een vreemde plek in een lange grijze gang, waar ook het mortuarium, de drankvoorraad en dus ook een berg textiel te vinden zijn en waar het niet vreemd opkijken is dat personeel er zich verplaatst per fiets of heftruck. Het werd snel duidelijk: het gevonden goed ging niet over Sennes knuffeldoek. Ik mag voortaan wel eens wekelijks tot daar wandelen (of fietsen) om te gaan zien of ze al iets gevonden hebben. Een missie erbij. Vingers kruisen.