dag +57

Writer's block. Kliniekblok. Zeikenhuis, schreef ik onlangs, per ongeluk?

Alleszins een blok. Iets loodzwaar, lastig, verlammend. Zo voelt het nu. Alsof de inspanningen van de afgelopen bijna twee jaar ineens allemaal tegelijk op ons zijn gevallen. Dat weekje-even-wat-meer-mogen-wegblijven uit de kliniek heeft alles op scherp gezet precies. Maar onder het motto 'geen keuze, het moet, we doen 'gewoon' verder', doen we dus verder, want geen keuze, echt niet, het moet, heel zeker, dus we doen verder, uiteraard.

Senne is ook niet ongevoelig gebleven sinds hij zijn thuis wat meer geproefd heeft. De eerste dagen terug in zijn zelfde kamer, in zijn zelfde regime, werden steevast afgesloten met (voor het eerst zo expliciet!) 'wat een saaie dag'! Niet helemaal zonder schuldgevoel lieten wij hem dan weer achter als hij in slaap lag (want ja, we zitten dus weer helemaal in hetzelfde regime van maskerhandschoenschort en niet blijven slapen). Geen allesomvattend schuldgevoel, want natuurlijk is die opsluiting an sich en die vervelende behandeling en dat vechtende lijf dat ambetant voelt overduidelijk en vooral medeplichtig aan dat saaie gevoel, maar toch, de spirit en inspiratie zijn opvallend uit ons hoofd en armen en benen gesijpeld en zorgen dus met moeite voor afleiding.

Gisteren konden we de dag samen afsluiten met 'ik vond het een fijne dag!'. Er werd terug wat meer uit bed gespeeld. Op de grond (op een steriel laken!) met de beyblades bvb. Het arena is mee verhuisd, en we probeerden of water in dat arena niet voor speciale effecten zou zorgen. Kwestie van hier ook eens wat waterspellekes te doen, en die ook eens nìet in de badkamer te houden. Ballekes gooien tegen het raam ook: met een zuignapballeke mikken naar een schietschijf dat we zelf op het raam tekenden met onze superstiften.
Scores, punten, tellen: het blijft allemaal Senne zijn ding. Hij leest duizelingwekkende cijfers, tot in verre duizendtallen, omdat ze zo op zijn ipadspellekes en op zijn (vijf!) medicatiepompen verschijnen. Hij probeert dan, vaak juist, in te schatten welke pomp eerst zal aflopen. Hij telt op tot tien, op zijn manier, maar heel creatief en vaak ook op de kop.

Dat er voor het eerst iets gegeten is, deed ook deugd vandaag. Iets. De dag ervoor werd naar soep gevraagd. Hij kreeg heldere (kippe?)bouillon. Vandaag vroeg hij een kiwi. Oei, een kiwi, zo slecht voor een ongestelde maag en dito darmen. Maar de prof kreeg het als vraag: 'mag ik kiwi?' en gaf een vingertop toe. En 's avonds had hij zin in een boterham. Een witte, getoast. En zo smikkelde hij er een halve op, met een halve beker water. Een dikke twee uur later kwam het er wel weer uit. Maar toch.

Als we onze papieren bekijken, zien we toch dat hij een ietsje minder braakt en ietsje minder frequent diarree heeft dan enkele dagen geleden. (We wegen en schrijven nu àlles op wat er in en er uit gaat.) Maar voorbij is het nog niet. Daarom staat vrijdag een endoscopie op het programma. Maag en darmen worden dan onderzocht om te weten te komen of het braken en de diarree nu komen van al die virussen die nog welig tieren, of van afstoting. Om dan gericht te kunnen verder behandelen. Tot vrijdag krijgt Sennes lijfje dus nog wat tijd om zelf z'n weg te vinden. En dat kost niet alleen tijd, ook veel moeite. En ondanks al die moeite blijft hij dapper. Alle mogelijke orale medicatie is gestopt, maar enkele bestaan alleen onder pilletjesvorm en dus moet hij die blijven slikken. Met een niet te vertrouwen maag, geen sinecure, maar Senne doet het, uiteindelijk met niet al té veel protest. Ongelooflijk wat een sterke man wij hebben. Momenteel meer in hoofd dan in buik en benen, maar wat een oer-sterke kop.

Deze week is Brams verlof gestart. Hij komt nu vaker naar het ziekenhuis, wat op groot jolijt wordt onthaald. Niet alleen bij Senne, toegegeven. Ik voel het wel, het effect van zo eens meer 'buiten'-zijn. Niet om dan veel te laten gebeuren. Thuis is al ver genoeg als je zo lang op die berg zit. Blijkt het nog hip te zijn tegenwoordig, las ik ergens: wij zijn niet thuis, nee, wij zijn in 'staycation'... Ons netwerk helpt ons om dat te voelen: onze tuin ligt er gemaaid en gezellig bij (en trakteerde ons voorbije week niet alleen gul op allerhande bessen en kersen maar ook op twee! klavertjes vier!), we worden verrast en culinair verwend door graag geziene cateraars, we krijgen kaartjes en berichtjes langs allerlei kanten,.... Al hebben wij nu liever ook 'gewoon vakantie', toch voelt het heel fijn om zo omringd te zijn. Niet alleen de zon geeft warmte.