Dag +60 - een zzzzzzzzzzzzaterdag

Mijn dag start geeuwend.
Ook gecamoufleerd onder een masker valt het Senne op: 'Mama, nu heb jij al zéven keer gegeeuwd!'
Het werkt aanstekelijk. Na een klein uurtje wakker zijn, een beetje klagend over het gevoel in zijn buik, legt Senne zich nog eens anders in bed, maakt enkele smakgeluidjes en... valt in slaap. De poetsvrouw heeft het snel door en maakt rechtsomkeert. De assistente heeft het niet door, wil vanalles vragen en doen maar ik vraag haar stil om verder te praten in de gang.

's Middags mag het warm eten komen maar Senne zit er achter te puffen. Hij eet een beetje rijst maar zucht voor de rest veel. De dokter komt nog even op vraag want anders treft ze hem misschien weer slapend aan. Senne vindt haar te ruw en wordt boos. Gelukkig wordt er niet verder aangedrongen. Meteen volgt de ademhalingskine die wonderwel gedaan krijgt wat hij voor ogen had. Na al dit bezoek lukt de medicatie niet meer: Senne is moe en wil... slapen. Het wordt weer een fameuze siësta van bijna drie uur. Heel kwiek wordt hij er niet van wakker. Hij moet meteen zijn medicatie inhalen. En zijn buik laat zich weer voelen. Er moet iets uit. Eerst een hoestbui, dan het water en het beetje eten van de voorbije 24?u. Dan maar proberen genieten van een voetbad.

Op de rug van paard Gregorius rijdt ridder Rudolf naar de badkamer, waar hij eerst dringend naar toilet moet.
'Platte kaka,' zucht ridder Rudolf diep.
'Ben je het beu?' vraagt paard Gregorius.
'Héél beu!' antwoordt ridder Rudolf.
'Wat ben je allemaal beu?' vraagt het paard dat ineens veel op mama lijkt.
'Jou!' schelmt de kleine ridder.
'Wat nog?' geeft het koppige paard niet op.
'De platte kaka. En de mikamentjes (=medicamentjes). En de prik van de portacath en gans de kamer!'
Het paard kan alleen maar instemmend hinniken. En terugdenken aan eerdere gesprekjes, over de maan en de ruimteberen bvb.
Wat zitten we hier toch te geeuwen: 13 juli, 14 mei, 11 april, 2013, 2012,...
Gelukkig zijn er/de paarden die niet kunnen tellen...