dag +114 - zucht

Op een hete nazomerdag mag het wat waaien, ook al is het niet geheel frisse wind want komt het van vele kleine zuchten uit verschillende windrichtingen.

Er was een zucht van ontroering op de eerste dag van september bij het overrompelend aanschouwen van zoveel bont volk op de Teussersjogging. Zoveel beweging bijeen, in benen, hoofden en harten, zovelen geraakt door onze zieke zoon. Onder de indruk waren we. En vol respect voor die puffende zuchten van ver geoefende en ver van geoefende lopers. Iets minder respectvol gezucht konden we niet laten bij het horen zuchten van ontgoochelde, veelteveelverwachtende en veel te scherp schreeuwende ouders. Gelukkig ook zuchten van opluchting, zoals bij het zien lachen van Fran die tetterend naar de eindmeet liep, al lang aan de staart van haar groep, maar hand in hand gestart met een vriendinnetje. Díe hebben er alvast van genoten. We begonnen daags nadien, voldaan zuchtend, de gezichten terug voor de geest te halen en te tellen maar zullen dat verder doen als ook de cliniclowns geteld hebben. Wordt dus vervolgd.

Een diepe zucht voor september in 't algemeen. De grote vakantie voorbij, twee maanden voorbij gezucht, want best wel confronterend, zo iedereen in of op weg naar of terug van verlof. En dan zitten wij nog niet op Facebook, waar vakantie de afgelopen maanden hét onderwerp was, zo hoorden we smachtend van andere ouders op de gang.
September blijkt zo mogelijk nog confronterender. De school doet haar deuren open, eerst op een avond, om te proeven, dan zoals het hoort, 'vollenbak'. En dan voelen we extra hoe de tijd niet stilstaat, hoe Fran alweer opschuift, nu naar de tweede klas, waar de getallen tot honderd uithangen, de tafels in lange rijen staan en het spelen minder zichtbaar wordt. We kunnen het niet laten en zoeken de kleuterblok even op, met een pak gespaarde medicatiepotjes die handig zijn als verfpotjes, zorgvuldig geselecteerd door Senne, heel speciaal voor zijn eerste juf. We gaan eens dag zeggen links en rechts en voelen Senne dan maar vinden hem niet tussen al die nieuwsgierige snoetjes. Zucht...

Een andere zucht voor een andere schoolse ontmoeting, die van Senne met zijn juf Martine. Wederzijds missen en uitkijken, dat voelde ik door mijn schort heen. 'Wat is hij gegroeid! Ook mentaal...' merkte de juf op. En hij vuurde na twee dagen zijn wens op haar af: 'Ik wil leren lezen!' Er zit nieuwsgierigheid achter deze vraag, en leergierigheid, maar ook enige competitiedrang. 'Ik wil lezen, zoals Fran!' Getallen kennen niet zoveel geheimen meer voor hem. Het echte telwerk kent hij nog niet maar de helft en het dubbel van 100, 25, 500,... daar speelt hij (letterlijk) mee.
En zucht, hoe schoon, ineens verschijnt daar een blauw manneke. In zijn enthousiasme voor zijn juf die hem zijn werkjesmap liet versieren met een zelfgetekend ventje, tekent hij na de les nóg een manneke, 'voor Jef, zodat die weet hoe je mannekes tekent'.

Gelukkige zuchten ook, van Fran en Senne, samen in Sennes kamer in de zetel voor de avondtv. We laten ze daar graag even onder hun twee en horen via de babyfoon gezellig gekeuvel. Ondertussen eten wij na lang nog eens samen. Geen grote romantiek aan die ziekenhuistafel in die ziekenhuisgang rond die saaie brooddozen. Maar dat deert niet. Zelfs de logistiek ziet hoe uniek dit moment is en biedt ons eerst een kaars en uiteindelijk, na wat nadenken en een blik naar het brandalarm, een praline aan. De kusjes die broer en zus bij afscheid voor mekaar nalaten op het deurraam en de smachtende blikken daarboven, weken nóg wat zuchten los.

Een smeltende zucht vandaag van Senne die een foto ziet van de diëtiste die net trouwde. 'Wat een mooi kleed! Welke schoenen zou ze aanhebben?'
Een smeltende zucht ook bij een tvbeeld: 'Dát zou ik ook nog graag eens doen: buiten spelen... In de zon...'

Rond Sennes andere binnenkant weten we niet meer goed wat doen: opgelucht zuchten op de zeldzame dagen dat er nauwelijks stoelgang is, ontgoocheld zuchten op dagen dat er gebraakt wordt en/of er terug meer diarree is. De gastroscopie is afgeblazen wegens te beperkt aangevraagd. Half september staat ze samen met een coloscopie gepland, met de verwachting dan te weten te komen of er nu effectief ook afstoting mee gemoeid is of dat Sennes symptomen vooral van virale oorsprong zijn. Intussen worden de cortisonen verder afgebouwd, nieuwe antibiotica gestart wegens ongewenste kiemen in de keel en andere medicatie gelaten. Zo is Senne weer van nature anti-depressief: het psychofarmacum had niet het gewenste neveneffect. Wat ons betreft een zuchtje van opluchting.
De psychologen hebben de afgelopen dagen toch hun tolkrol opgenomen. Ons lang verblijf ligt blijkbaar op de multidisciplinaire overlegtafel. Iedereen heeft zijn kijk, mening en vraag. In plaats van ouders eens aan die tafel te vragen, stapt iedereen die rond die tafel zat, apart nog eens naar de ouders. Goed bedoeld zorgen ze bij mij zo opnieuw voor... een diepe zucht.