dag +135: verjaardagen

27 september 2011, 2012, 2013. Twee jaar geleden schreeuwde Senne plots luid aan de ontbijttafel om een even plots opgekomen dikke klier in zijn nek. Ongeveer een week later later bleek dat signaal het topje van een gigantische ijsberg. Noemen ze zoiets een verjaardag?

27 september zal alleszins altijd een verjaardag zijn: Fran is de gelukkige en wij zijn het al zeven jaar samen met haar. Net als vorig jaar moet ze ook nu haar broer missen op haar grote dag. Ze mist hem echt heel hard. Nu ze kan schrijven, tikt ze bij het skypen commentaren bij de smileys die ze onder mekaar uitwisselen. 'Die stuur ik omdat ik je lief vind, die omdat ik van je hou, die omdat je graag kadootjes hebt, die omdat ik je mis. Als je terug thuis bent laat ik je bij alles voor.' 'Ik zal ook wel eens met de barbies spelen hoor,' reageert Senne op deze grote belofte.
Vorig jaar wilde Fran liefst wachten met een feestje tot Senne thuis was. Het werd uiteindelijk december... Nu is zij en zijn wij wel geleerd. Geen uitstel deze keer. Haar verjaardag valt op een vrije vrijdag die overloopt in een lang weekend want de school is voor de kinderen toe tot en met maandag. Tijd genoeg dus voor allerhande verwennerijen: een dagje bij haar meter, samen met een vriendje, een dagje winkeltje houden op de jaarmarkt, een dagje bowlen met vrienden en een dagje shoppen met omamie. Onze situatie doet ons keuzes maken en dingen doen die we anders niet deden. Met de auto vlugvlug heen en terug tot in Leuven centrum rijden bvb. Of een feestje uitbesteden. Wat een gemak voor ons, en wat een vreugdesprong bij het feestvarken.

Senne feliciteerde zijn zus vandaag aan de deur. 'Hoe was het vandaag, Fran?' vroeg hij oprecht geïnteresseerd. 'Hier is een kadootje. Mama heeft het aan mij gegeven en nu geef ik het aan jou,' ging hij nuchter verder. 'Da's lief, Senne!' reageerde Fran met een zachte lach.

Senne is aan een stille opmars bezig. Hij hangt sinds twee nachten niet meer aan de intraveneuze voeding en de sondevoeding wordt verder opgebouwd en verdragen. Hij knabbelt smakkend verder van crackers en cornflakes in enkele variaties en wist een gerecht van Kika en Bob van op tv te bekomen van de diëtiste: macaroni met ketchup. De hoeveelheden blijven klein maar de goesting is, op enkele dagen na, wel groot.
Nu hij terug iets eet, is er een gezelligheidje bij gekomen: 's avonds samen eten. Weliswaar met de deur als scheidingswand, want alleen Senne mag eten en drinken in de kamer. Als dessert volgt er een spelletje: ikzieikzie... een drinkbus, een pet, een gieter,... Nee, echt storen doet dat niet meer, die deur. Het is eigenlijk gezellig zitten en best ook grappig. Deze situatie doet ons dingen doen die we tevoren niet deden.
Voorlopig moet Senne ook niet meer braken en blijft zijn stoelgang onder controle. Er werd donderdag weer wat van de cortisonen afgepitst - hopelijk speelt dat niet weer plots voor spelbreker. De afbouw van medicatie lijkt een gunstig effect te hebben op het adenobeest in zijn bloed. Het liet zich daar vandaag bijna niet meer tellen. Het wordt bijna typisch, maar naargelang welke prof over de evolutie van dit beest spreekt, wordt de ene of de andere verklaring in de spotlights getrokken. Het antipsychoticum wordt zo door enkelen bejubeld om z'n gunstig, bijna spectaculair neveneffect. Hoewel niemand het kan bewijzen, durft niemand het nu ook te laten.
Met deze gunstige bewegingen van de afgelopen week, krijgen de doelen van het afgesproken plan uit het gesprek met psy en x en y stilaan vorm. Het draait ons hoofd stillekes naar huis. Als dit weekend stabiel verloopt, dan zitten we volgende week misschien ineens in een ander ritme... Misschien... Want ineens...