dag +166

Na twee weken en half ambulant, zijn we weer residentieel...

Sinds afgelopen weekend zat Senne iedere ochtend tot een stuk in de voormiddag te bibberen. Kou, kou, kou, tot klappertandens toe. Onder een fleecedeken en met winterjas en handschoenen aan arriveerden we na het weekend in de dagzaal, waar de kou na een tijdje verdween en de thermometer wat klom. Gisterenochtend klom die stilletjes naar en over de koortsgrens en wisten we hoe laat het was: antibioticatijd. Uit het urinestaal van maandag blijkt er een urineweginfectie actief. Die kan de koorts veroorzaken. Maar ook een andere infectie kan boosdoener zijn: er wordt nogal gehoest en gesnotterd in huis en Senne neemt dat als een spons op.

Tegen dat er een kamer vrij was boven, was het ver voorbij sluitingstijd van de dagzaal en dringend slapenstijd. Tijd genoeg daarvoor om eens goed te zuchten en om de zuchten van de zoon op te vangen: '(Durf ik...? Kom zeg, JA:) Deze keer worden het géén +150 nachten hé, én deze keer blijf ik bij u slapen!' zorgden voor rust en voor meer bereidwilligheid om zich te laten opnemen. Door de donkere gangen van gasthuisberg arriveerden we zo in een achterkamertje van het vierde verdiep. Een kamer als een blokkendoos: alles past er net in, maar maak geen rommel of begin niks te verschuiven, of de doos blijkt snel te klein... Deze keer worden het dus géén +150 dagen!

Vandaag veel in en uit van assistent, nieuwe prof?, verpleging, dermatologen (Senne sneeuwt, zwelt en jeukt), kine, spelletjesstagiaire en voorleesstudenten, met weinig medisch nieuws. Het is woensdag, dan werkt er iemand niet binnen de muren van het uz. En volgende week is er ook weer een overzees congres. We hopen morgen en overmorgen dus op véél nieuws.

Senne doet alvast zijn uiterste best. Hij had vandaag alweer geen koorts meer, at 's middags een stuk stokbrood met aardappelpuree (!) en 's avonds twee stukken met gerookte kalkoenham - weer enkele culinaire overwinningen die hem deugd doen en blijkbaar ook goed bekomen. Hij deed enthousiast mee met de kine, pingelde hun bal af om er 's avonds nog Pele en Buffon mee te spelen (met gelijklopende commentaar op z'n Rik Desaedeleers), amuseerde zich met een geheugenspelletje waar onbeleefde geluiden en grappige gebaren voor ganser lachsalvo's zorgden, wist de verpleging hier weer te verleiden tot meespelen,... Kortom: ondanks zijn gezwollen, vuurrode en schilferigdroge kriebelhuid, leek hij van niks last te hebben. Ook niet van deze opname. Voorlopig toch...