terug thuis...

... en meer moet dat niet zijn.
De infectiemarker in Sennes bloed nam niet toe, de antibiotica kon gestopt en dus mochten we vrijdag naar huis.
Niet slecht, zo'n verlossende beslissing op een trage feestdag. We hebben al anders geweten.

We zijn thuis met een smerig pilletje minder en twee dikke potten cortisonenzalf rijker...:
Sennes rood, opgezet, jeukend en droog vel werd tot gisteren door de meerderheid van de proffen niet zonder stelligheid als 'GVHD' (graft-versus-host-disease) verklaard: na een transplantatie volgt een belangrijke observatiefase waarbij het gevecht tussen het materiaal van de donor en dat van de gastheer nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Dat gevecht kan zich in heel wat verschillende gradaties tonen en zich in verschillende organen afspelen: de darmen, de maag, de lever, de huid,... Het komt er op neer dat de organen van de gastheer het vreemd materiaal van de donor moeten leren aanvaarden. Soms loopt dat quasi vlekkeloos. Vaker gaan daar hevige gevechten mee gepaard. 'Afstoting' wordt dat dan samenvattend genoemd door de artsen. Diarree, braken, huiduitslag: het zijn de vaakst voorkomende zichtbare vormen van afstoting. Senne heeft ze allemaal al gehad, als we de oncologen laten spreken. Maar, gelukkig, zien en horen we meer dan alleen oncologen. En die andere discipline, die wierp al eerder een andere blik. Nu opnieuw. Na grondig literatuuronderzoek en overleg met dermatologen vermoedt 'onze' arts zeer sterk dat Sennes huid aan het reageren is op het zoveelste medicament. Uitgerekend dat dat gegeven wordt tegen afstoting...
Van de ene dag op de andere werd dit medicament dan ook stopgezet. Als de analyse klopt, geen dag te vroeg, want Sennes gezicht, armen en benen staan gespannen. Zijn ogen staan diep en klein en kijken hangend, zijn neus staat er dik gezwollen tussen, zijn kaken bollen, zijn kleur is niet gezond: rood, paarsig, wit. Ook zijn knieën, enkels en ellebogen staan gespannen en de rest van zijn ledematen doen mee. Zijn buik, rug, billen en hoofd zijn kurkdroog en schilferen ontzettend hard. Het jeukt overal afwisselend en overal tegelijkertijd.

Voor dat vervelend vel probeerden we al de meest huidvriendelijke apothekerszalven en kregen we eerder in de week al twee cortisonenzalven voorgeschreven. Tijdens ons ziekenhuisverblijf passeerde woensdag een stoetje dermatologen met fototoestel - ze beloofden ons snel krachtiger zalven. De snelheid staat precies in verhouding tot de weg die de zalf moet afleggen door de gangen van Gasthuisberg: we zijn naar huis zonder straffere zalven en ook vandaag op onze dagelijkse ambulante ronde nog geen zalven. De oude doen gelukkig ook dienst: er is al iets minder droogheid. We horen morgen verder naar de levering, we moeten er toch weer zijn.

Waar de eerste kliniekdag relatief vrolijk en actief verliep, verliepen de volgende kortaf, hangerig, snauwend, vermoeiend. Meermaals hengelde Senne naar huis. Tot op het moment dat de prof-van-wacht het licht op groen kwam zetten: toen lag meneertje in een middagslaap in de zetel.

Terwijl we naar buiten wandelden, merkten we op: 'We hebben een midweek herfstvakantie in Gasthuisberg doorgebracht. Onze chalet viel deze keer wel wat klein uit. Het was er in het zomerverlof ook zo goed dat we maar ineens hebben bijgeboekt voor het najaar. En dat er geen zwembad is, wordt ruim-schoots gecompenseerd door het goeie eten!'
Met een brede smile zijn we naar huis gereden alwaar een grote zus het goeie nieuws bijna niet kon geloven.