tof en minder tof

Dat Senne een toffe kerel is, dat vinden wij natuurlijk al (zijn leven) lang. Voor zijn leeftijd heeft hij ook al een redelijk grote fanclub. Het is niet meer te tellen hoeveel mensen er naar hem vragen. Die vragen zijn vlug gesteld ('En, hoe gaat het met Senne?') - het antwoord is iets minder makkelijk te geven. Senne heeft een buitenkant en een binnenkant. Senne leeft in het nu, waar hij geniet van elk moment, van elke beet en slok, van elke stap en grap, maar er was ook toen en er is (gelukkig) morgen en (hopelijk) ook overmorgen. Er is een groot verschil tussen dat alles en dat laat zich niet snel en kort samenvatten. Toch doen we dat vaak, makkelijkheidshalve, met een 'ça va…' en met een bevestiging, als de vragensteller ons over onze zoekende woorden heen probeert te helpen met de opmerking dat hij het nu toch wel al veel beter stelt dan vroeger. We merken dat bijna iedereen zoekt naar de positieve kern in onze boodschap of dat men die anders zelf aanbrengt. Dat vat voor ons bijlange niet altijd de kern samen maar het maakt wel mogelijk dat iedereen letterlijk en figuurlijk verder kan.
Het is inderdaad zo dat Senne het beter stelt dan enkele maanden geleden en daar zijn we ook oprecht blij voor. Tegelijk blijft er aarzeling: elke week is er immers nog wel iets nieuws dat opduikt of opgemerkt wordt dat ons met onze neus op onze realiteit drukt en ons doet zeggen "We zijn 'er' nog niet". We weten ook niet of we 'er' ooit zullen zijn, laat staan waar die 'er' ligt en wat ze precies inhoudt. Thuiszijn verleidt en confronteert: thuis liggen zoveel draden om terug op te pakken maar vele daarvan liggen toch nog op een hoop, al dan niet in een nog te vaste knoop. Ze zijn ook bijlange niet allemaal zo duidelijk te omschrijven. Maar ze zijn er, die draden. Soms schuilplaats, soms vangnet, soms valstrik.
Eén van die draden komt vaak als een andere vaakgestelde vraag: 'En, wanneer mag hij naar school?'. Nog zo'n lastige dus. Geen idee. Dat is al langer ons antwoord. We zien wel als het zover is. Ook dat is een tweede natuur geworden. Maar dat komt niet tegemoet aan gemiddelde verwachtingen, wensen en plannen. Die moeten meestal concreet zijn, positief ook, en kloppen. Daar zijn wij dus niet zo goed in. Ook in 2014.

Dat Senne een toffe kerel is, vinden jammergenoeg ook de virussen en bacteriën...
Na het cmv van een tijdje terug, kwam eerst een parainfluenzavirus bij hem wonen. Het verraadde zich door snottebellen. Ze waren wel doorzichtig, maar toch. Een tijdje later kwam er een kuchhoest bij. Een keelwisser legde het virus vast. Het beest woont intussen al een week of drie bij Senne. Het blijft voor een loopneus zorgen en ook het hoestje blijft aanwezig. Af en toe is er buikpijn en iets plattere stoelgang. Senne blijft actief maar we hoorden hem wel oppervlakkiger ademen en vaker pauzeren in zijn sportief spel. Tingeling - alarmbel dus. Wat we ook in 2014 doen, is scherp opmerken en elke verandering signaleren. Die hoest stoort de artsen enorm. Met Sennes voorgeschiedenis valt een hoest dan ook niet zomaar te negeren. Een foto van de longen toonde 'iets' en de auscultaties klonken onrustwekkend: afstoting? restgranulomen? bronchiolitis? …? Een nieuwe staptest stelde gerust en ook de nachtelijke thuisregistratie van zijn saturatie bleek normaal. De echo van hart en longen gaf eveneens een normaal beeld. Afgelopen dinsdag stonden de cortisonen anders al in aanslag: een korte hogere dosis zou zijn sputterende longen weer stil moeten krijgen, werd ons vorige week al aangekondigd. Nog niet dus: met de uitslag van echo en registratie en onze indruk dat hij terug een ietsje minder hoest, kreeg hij tot vrijdag uitstel en tijd. Nog voor vrijdag kregen we bericht: uit de wissers van dinsdag blijkt het cmvbeest weer actief, zowel in keel als bloed, en ook de bacterie Pseudomonas zit in zijn keel. Opnieuw werd de longarts er vandaag bij geroepen. 'Niet dat die het echt weet - het is trial and error voor iedereen,' klonk het eerlijk maar hard. De medicatielijst ziet er dus weer anders uit.
Van zijn ultradroge, gekloofde hielen werd vandaag een staal genomen om op kweek te zetten.
Na de kine was Senne goed opgewarmd en daagde hij mama uit voor een spelletje tikkertje hoog vooraleer hij op de weegschaal wilde. Dat spelletje eindigde abrupt en laag, op de grond, gevallen van zijn bed. Hij riep meteen om zijn arm. Na pijnstilling werden we voor een foto doorgestuurd; de radioloog verklapte al wat hij zag: niets aan de elleboog die Senne wel aanwees, maar aan een bot boven zijn pols: gebroken… We geraakten nog net op de sluitingstijd in de gipskamer waar meneertje een halfopen gipsverband kreeg, alvast voor tien dagen. Papa haalde ons op en bracht de buggy mee - met de loopfiets van het bergafje tot aan parking -1, dat zal er even niet inzitten...