3,2,1 start! (en nu voor echt)

Hier zitten we dan: in één van de drie isolatiekamers van de afdeling oncologie/ hematologie. 't Is hier wat kil, in vele betekenissen. De muur is beschilderd met zeesterren, octopusjes en zeewier (in de rest van de gang zijn de muurschilderingen meer in het oerwoudthema). Waar in de andere kamers het inkomhalletje is, is hier een sas met slimme sluisdeuren. Waar de andere kamers een lange tafel hebben over de lengte van de ramen, is hier die tafel niet meer functioneel maar ingepakt tussen twee rijen ramen. We hebben dubbel glas dus. Met daartussen twee dode vliegen. En airconditioning met daarbij horend gezoem. Heel veel wit ook. Het geheel geeft me de indruk van een duikboot...

We krijgen wat tijd om te acclimatiseren. Dat doet vreemd met alle ingestudeerde voorschriften in gedachte: onze ganse zak mag even mee, we moeten nog niet meteen in isolatieplunje. Senne ontdekt meteen de speciale tv die álles kan (ook radio luisteren, internetten, skypen). Als we pannenkoeken bovenhalen, herkent hij ze eerst even niet ('wat zijn die bruine plekjes?' - voortaan mag hij niks meer eten dat ambachtelijk bereid wordt en met deze voorverpakte pannenkoeken beginnen we daaraan) maar laat ze dan toch goed smaken. Hij krijgt ook meteen bezoek van Sofie van het crea-atelier die voor hem een houten knutselpakket van een cobraslang mee heeft. Ze schilderen het samen wit en maken plannen voor de komende dagen. Het geeft ons tijd om te luisteren naar wat uitleg en om alles te installeren: babyfoon voor de nacht, lichtwekkertje, gsm (nieuw toestel dat elke dag in een nieuw plastieken zakje moet. Hella's nr gaat erin en het zal dus dat nr zijn dat aan de kamer verbonden wordt en blijft want de gsm mag de kamer niet uit), plastieken zakjes met kledij per dag, nieuw knutselgerief, leesvoer.

Als alles op z'n plek ligt, trekken we één na één ons isolatieplunje aan: groene schort, wit maskertje, blauwe handschoenen over gewassen en ontsmette handen. Senne glimlacht eens. Hij lijkt op zijn gemak.