En eindigde zo:
Rarara... Wat is er gebeurd?
Niets eigenlijk, en daarom vroegen we ons luidop af waarom we vandaag in het ziekenhuis moesten blijven. Gewoon om te wachten tot ze de dag erop met nieuwe medicatie zouden beginnen? Wachten kunnen wij veel beter thuis...
En zo geschiedde. Nog eens met z'n allen naar huis tot morgen kort na de middag. (Dan begint het voor echt en gaan we meteen in isolatie.) Of het psychologisch verantwoord was, weten we niet. Wat we wel weten is dat het deugd deed om 's avonds samen buiten te eten, om eens een dag niet te moeten leuren en zeuren om siroopjes en, als we al even mogen vooruitblikken, om eens zonder tikkende vertrekklok richting gasthuisberg, lang en lui te kunnen ontbijten in pyjama. Vakantie heet dat zeker? De egel in onze tuin zien rondtrippelen maakt dat gevoel helemaal af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.