Alle kleuren van de regenboog

De meisjes hersteld en het gezin vandaag dus herenigd in kamer 422. Senne heeft het even lastig om (zijn computerspelletjes) te delen, Fran is eerst de flinke grote, begripvolle zus maar krijgt het dan toch ook moeilijk: ik wil ook eens, huilt ze terecht.

Een tandarts komt het spel onderbreken en kijkt Sennes mond na. Hij krijgt een dikke pluim: alles ziet er dik ok uit, er moet tegen de transplantatie niets meer gebeuren op vlak van mondhygiëne.

Sennes wondjes krijgen nieuwe plakkers. Dat vindt hij absoluut niet leuk. Nochtans wordt elke plakker beneveld met een speciaal spuitbusje dat een plakker alle identiteit doet verliezen: al het plaksel lost er onder op en het vodje dat overblijft kan simpelweg worden opgepakt zonder zeer vel. Maar we vragen ons af wat het meest geroep oplevert: de goeie ouwe manier van plakkers wegtrekken, of deze ijskoude spuitbusuitvinding...

Als de prof (eentje die we nog maar zelden zagen, het is ook voor proffen vakantietijd) met haar stoet assistenten passeert, blijven we wat gefrustreerd achter: wat is er eigenlijk gezegd? Heeft ze ons eigenlijk wel gehoord? Wij willen NAAR HUIS! Wij zien vooral de volgende opname dichterbij komen en de ene naadloos overgaan in de andere. We hadden nog zo graag even onze tent in eigen tuin gezet, kwestie van wat vakantie te nemen... De frustratie doet z'n werk: via de verpleging vragen we nog eens naar de planning, en die komt via de assistent toe, op papier, en de assistent heeft oren naar onze frustratie, en zet de verpleging in gang: vochtinfuus mag eruit, picc-catheter uit de bovenarm mag er uit. Morgen naar huis, dat moet toch lukken...

Rond vier uur is het hier een gezellig zicht: Senne verzamelt zijn omamie, oma en opa rond een spelletje. En als omamie haar bus moet halen, schakelt hij klaspop Jules in om mee te kaarten. Hij profiteert van opa's hulp: de nijntjeskaarten zijn veel te groot voor zijn kleutervingers. Maar hij kent al de knepen van het vak, en haalt de overwinning door enige gegluur in opa's kaarten.

Nu alleen nog Senne doen stappen... En ja, bij het avondeten wil het lukken. Na enkele pot-bezoekjes-naast-het-bed roept hij mij als ik in het badkamertje het nodige wegkiep: 'mama, kom kijken, ik sta!' en zie hem daar staan, zonder grimassen, met een trotse glimlach tot over zijn oren. Ik profiteer van dit gloriemoment en daag hem uit om zijn tanden in de badkamer te komen poetsen, en ja, hij wandelt, ietwat traag en houterig, maar o zo content. Hij klimt zelfs zelf in zijn bed. Hij heeft weer wat overwonnen.
In bed overschouwt hij zijn lijfje: het ziet er gehavend uit, zo vol 'rood' van het ontsmettingsproduct van op de operatietafel, vol restjes van plakkerplaksel waar blauwe t-shirt heeft tegen gezeten, maar ook hier en daar blauwe plekken waar infuusjes en de catheter hebben gezeten. 'Ik vind dat niet mooi, die blauwe plekken,' zegt Senne. 'Die zullen nog alle kleuren van de regenboog krijgen,' antwoord ik. Na enige stilte zegt hij overpeinzend: 'nee, dat is niet waar, bruin, dat zit niet in de regenboog mama.' Ik glimlach om zijn reactie en hoop stillekes dat hij die heldere blik niet vlug zal verliezen.