Last man standing

We beginnen het gewoon te geraken, onze familiale L.A.T.-relatie. Maar wennen zal het nooit doen. Dit weekend verblijven de jongens in het Gasthuis en de meisjes thuis. Mijn eerste twee dagen verlof. Traditiegetrouw zou ik nu slap en ziek moeten zijn. Na een laatste hectische week voor het bouwverlof, bezorgt de ontstressing me meestal een klop. Deze keer is het anders en ben niet ik het die zich ziekjes voelt. De meisjes houden zich dicht bij de wc en ver weg van Senne. En Senne laat de wc (in de vorm van een potje)tot bij hem komen. Hij durft zich niet te bewegen uit schrik voor de pijn van de plaats waar hij genaaid werd. Morgen probeer ik hem te motiveren om terug te stappen, want dat is toch de eerste stap om terug naar huis te gaan.