In de aanloop van naar huis gaan, doe ik met plezier nog eens een nacht. Tot ik rond middernacht wakker word van een kort- en luidademende Senne, die eerst nog luidop droomt over Popeye en over zijn buik, maar die dan dorstig naar water vraagt. Dat klinkt allemaal bij mekaar niet pluis, en als de verpleging afkomt op mijn belletje, wordt die indruk bevestigd: Senne heeft hoge koorts...
Ook in de loop van de dag die erop volgt, volgt nog eens koorts. Er wordt weer een heel leger wissers en stalen genomen (keel, urine, stoelgang,bloed) en gewacht. Senne heeft ook absoluut geen eetlust, en zet dat door op zijn medicatie: verzet om het in te nemen, tot grote radeloosheid van de mama. De verpleging neemt het even over. Senne is meer dan boos, maar zwicht, want moegestreden. Geen plezier om daar op de gang getuige van te zijn. Maar het werpt wel meteen vruchten af bij de daaropvolgende medicatiebeurt: zonder gepruttel spuit hij zijn siroopje in zijn mond, niet in het minst aangemoedigd door zijn winnende positie in het racespel op de ipad. (Van die aankoop hebben we nog geen seconde spijt gehad. Het heeft al voor veel afleiding gezorgd. Het is ook ongeveer het enige dat mee zal binnen mogen in de isolatiekamer. Een gsm zullen we nieuw moeten kopen, en moeten inpakken in een afwasbaar plastieken zakje.)
De volgende geplande opname, zondag 15/7, komt dichterbij. Het zit er dik in dat we onze verblijven aan mekaar zullen kunnen breien. Misschien dat we beter zeggen dat we er al aan begonnen zijn, dan dat we blijven uitkijken naar nog eens thuis kunnen zijn met ons vier - dat bepaart alleszins wat frustratie. Maar we willen het nog niet opgeven, die tent in de tuin... We willen nog even salut kunnen zeggen tegen Gasthuisberg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.