Geheugenverlies

Senne zit met een schuifpuzzel op zijn schoot en vraagt me "wat is dat?".
"Een kadootje van de verpleegster omdat je flink was."
"En waarom was ik flink?"
"Omdat je bijna niet geweend hebt als ze je longdrainagebuis weg hebben genomen."
"Is mijn buisje dan weg," vraagt Senne.
"Ah ja kijk maar."
"En waar is dat buisje nu?"
"Door de dokter weggenomen," antwoord ik, "weet je dat niet meer?"
Senne antwoordt niet meer.
Vijf minuten later:
"Is dit een kadootje? Waarom heb ik dat gekregen?"
"Omdat je flink was."
"Is mijn buisje weg?"
"Laten we een filmpje zien," zeg ik. "Welk filmpje kies je?"
"Mickey Mouse."
Vijf minuten later:
"welk filmpje ben ik aan het zien?"
"Mickey Mouse," antwoord ik.
Het filmpje is afgelopen.
"Zal ik nog een filmpje opzetten?"
"Ja," zegt Senne en hij pakt terug hetzelfde filmpje: "Mickey Mouse is lang geleden!"
Yep, twee minuten om juist te zijn...
Plots valt zijn oog op de schuifpuzzel: "Wat is dat?".
"Een kadootje van de verpleegster omdat je flink was."
"En waarom was ik flink?"
"Omdat je bijna niet geweend hebt als ze je longdrainagebuis weg hebben genomen."
"Is mijn buisje dan weg?" vraagt Senne.

Een klein uurtje amnesie, met dank aan een straf medicament en maar goed ook. Senne heeft schrik van elk wondje dat bloed heeft, laat staan dat hij het kan verdragen dat ze een pink dik buisje van zijn linkerzij naar zijn longen kalm laat verwijderen. Het kan blijkbaar. Straf spul. Senne kijkt rustig toe als ze eerst met een scalpel de draadjes losmaken. Papa daarentegen kijkt liever naar zijn flinke zoon dan naar de wonde. Senne zeurt een beetje als ze een spuit in de open wond zetten en weent een klein beetje als ze het buisje eruit halen en de wond dichtnieten. Niet echt van de pijn, meer van het zien van de instrumenten.
Maar ach, het is blijkbaar snel vergeten.