Net voorgelezen, net drie poepen gewassen (wees maar zeker dat Jef en Jules álles meedoen...), net tanden gepoetst, net in pyjama onder de lakens, als de verpleegster komt vragen of Senne zijn mond al gespoeld heeft.
Euh, ja, na het poetsen, ja, heeft hij zijn mond eens gespoeld. Met Perio-aid? Nee, niet met iets speciaals, gewoon met water. Moet dat echt nog nu, vandaag...?
Allez-y, bed uit, badkamer in, fles open.
Senne zijn ogen flitsen van spán-nénd! (want 'iets speciaal!' en bed uit...) naar bang (een bruine fles, een scherpe geur) naar weer spannend als hij ziet dat mama meedoet. Met veel gestes en getel op vingers spuw ik het straffe blauwe mondwater in de pompbak en daag hem uit: 'nu gij, Pudding Tarzan!'
Senne heeft niet veel meer nodig, fonkelt met zijn ogen, nipt moedig aan zijn glaasje en gorgelt tot ik mijn rijtje vingers heb afgeteld en bij 'nul' heel hard roep: PUDDING TARZAN! waarop Senne het blauwe schuimgoedje uitspuwt tot tegen de achterkant van de pompbak. Nog! Het niet zo kindvriendelijke mondwater doet intussen stiekem z'n werk.
Waar een oud boek uit mijn kindertijd niet goed voor is... Iwan Olsen die voor één dag Pudding Tarzan wordt en o.a. zo ver kan spuwen dat hij de overkant van de straat raakt. Het spreekt duidelijk nog tot de verbeelding...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.