Maandag blij weerzien met Jipmama en Jef - beiden waren daags voordien op de grond getuimeld. Een andere jipmama kon de nacht opvangen, maar 't is toch niet hetzelfde.
Senne probeert nog eens met twinkeloogjes: "mama nee, papa ja...", maar het blijft bij een grapje - de ochtend loopt vlot. Hij zal wel moeten wennen: het bouwverlof is afgelopen, papa neemt de werkdraad weer op, we zitten in een nieuw ritme.
Maandag is hier 'wisserdag' (van keel en neus, die kenden we al, maar ook van de liesstreek, om huidkiemen op te sporen) en 'stalendag' (bloed, urine en stoelgang krijgen extra aandacht). Voorts is er nog een chemo afgebouwd en is er medicatie tegen afstotingsverschijnselen gestart.
Sofie passeert verontschuldigend: het crea-atelier is aan grote schoonmaak toe, dus geen tijd om te komen knutselen, maar woensdag kan de slang verder worden gemaakt. Of hij iets anders wil? Afwasbare Unokaarten? Graag! Jef wint eerst, maar het geluk keert naar Senne, gelukkig net op tijd.
Leen komt ook eventjes muziek maken. Senne is meer dan enthousiast: met Jef die zottekes meedoet durft hij ook al eens harder op de trommel slaan. De trommel mag op zijn kamer blijven.
Senne is nog steeds in vorm, en zijn appetijt was meer dan goed vandaag. Daar zit de vleessaus van Gasthuisberg voor iets tussen: dat heeft hij hier ontdekt, en doet hem vlot eten (puree met appelmoes en een rol chipolata die wij anders ongeveer met het ganse gezin verorberen). Dat hij maar wat reserves opdoet - de dokter vertelde vandaag dat we ons tegen eind deze, begin volgende week mogen verwachten aan de neveneffecten van de chemo (buikpijnen, diarree, gekwetste mond, haaruitval,...). Tot zolang genieten we van wat goed gaat.
Tegen het avondeten ruikt hij onraad en checkt de buikprik af. Die komt, na het avondeten. Het vooruitzicht maakt hem somber, en als ik even over en weer ga naar de keuken, op zoek naar het gevraagde kippenwit, tref ik hem snikkend aan op zijn stoeltje aan tafel terwijl ik mij in de sas weer omkleed. "Mama, ik mis Fran! Ik mis Fran zò hàrd!" roept hij door de sluisdeur. De rest van het eten gebeurt op schoot: Jef op die van Senne, Senne op die van mama. Na zijn bokes, een appeltje en een spelletje Uno is het zover. Senne schreeuwt moord en brand, een tweede verpleger moet bijstand verlenen om schoppende benen tegen te houden. Niet prettig. Maar zoals Senne het zelf eerder op de dag zei: "wij zijn niet graag in het ziekenhuis, he mama, maar geen keuze: het moet!". Meer wijsheid kan ik daar niet aan toevoegen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.