Verhaaltje: Jules en Jef

Er was eens...

een klaspop, Jules genaamd. Zo goed als elke (ouder van een) drie-vier-jarige kent 'm: de logeerpop uit de eerste kleuterklas, hoofdpersonage uit de leuke boekjes van Annemie Berebrouckx, boezemvriend en soulmate van vele kleuters.

Sennes klasgenootjes hebben hun Jules afgelopen jaar vaak moeten missen. Jules mocht namelijk heel wat keren logeren bij Senne in het ziekenhuis. Een idee van de klasgenootjes: anders was Senne zo alleen...

De dokter in het ziekenhuis vond het eerst wat een vies idee: ze kende Jules van bij haar eigen kindjes, en had via het logeerschriftje en de foto's die daarin worden geplakt al wel eens gezien dat Jules soms gekke toeren meemaakt bij kindjes thuis: Jules in de muil van een hond bvb. We konden haar geruststellen: Senne heeft een bijzondere juf (lees eerder!), en deze Jules was dus een bijzondere Jules want... nieuw aangekocht!

Er was eens een Jules dus.

Jules heeft samen met Senne al heel wat doorstaan, en vooral tijdens de laatste weken/opnames veel en intens lief en leed gedeeld. Mama's 'jypmama' kreeg zo een concurrent. Eén probleem: in tegenstelling tot de jypmama kan Jules niet tegen een 60°-was. Jules is namelijk niet alleen een geweldig lieve maar ook een geweldig synthetische pop. En een 60°-was is net wat de isolatiekamer waar Senne lang zal verblijven, verwacht van al wie en wat binnentreedt. Dju(les) toch...

Gelukkig kennen we via meter Ruth tante Hilde en haar poppenkunst. Eerst gepolst naar haar agenda en naar haar bereidheid om haar creatieve uitspattingen even aan de kant te zetten om een Jules-look-alike te maken met die bijna-kookbestendige eigenschap, trokken we afgelopen dinsdag met ons vier, Jules en een logeerkoffertje richting boerderij van tante Hilde. We hadden Senne verteld dat Jules op boerderijkampje ging, en dat daar iemand een broer voor Jules zou proberen maken.

Ongeveer gelijktijdig was mama ook aan het mailen met juf Liesbet, want die had ook nog 'een oude Jules' liggen. Misschien kon die nog dienen om enig gemis op te vangen, of om desnoods een bijna-kookwas op uit te proberen.

Terug thuisgekomen van de boerderij van tante Hilde, waar Jules waarschijnlijk al lang in bed lag, zat daar op de drempel van onze achterdeur... (de oude!) Jules...
Verbazing alom, want "hoe kan dat nu?" We hadden Jules net weggebracht, toch? Tja Senne en Fran, Jules zal heimwee gehad hebben, en zal teruggelopen zijn. (En juf Liesbet, we schreven het al, is een bijzondere juf!) Zijn haartjes zagen er wat korter en verkleurd uit (opmerkingszin van Senne), hij had zijn winterplunje aan (opmerkingszin van Fran), maar dat deerde allemaal niet: ze  omhelsden hem warm.

Donderdag al kregen we bericht vanuit de boerderij: Jules en zijn broer konden worden opgehaald...
En zo arriveerde Jules hier vrijdag met taxi Lieve, samen met zijn broer in de logeerkoffer. Na wat stiekem getover en een kleine verdwijntruc (oude Jules weg, nieuwe in de plaats), introduceerden we de poppenbroers bij het dessert. Alsof broer-namen moeten allitereren, kwam de naam Jef als eerste in ons op. En Senne vond het een goeie naam: 'dat is een grappige naam 'Dzjef', hé Dzjul?!'.
Meteen kreeg Jef een in- en rondleiding in huis en gewoonten. Onze lichte twijfel of Senne de broer van Jules wel in z'n hartje zou sluiten, bleek onmiddellijk onterecht!

Jules zal thuis blijven en samen met Fran van op afstand supporteren vooraleer hij 3 september terugkeert naar de klas van Juf Liesbet. En Jef, die zal meegaan met Senne, en zal vanaf woensdagnacht samen met Senne de donkere-ziekenhuisnachten-alleen trotseren.

Hilde, onnoemelijk veel dank...!!!

Jef, Jules en Senne