Dag +11, krollekes

Hectisch dagje vandaag. Misschien is het contrast met zondag-rustdag gewoon groot (op zondag gaan de meeste kinderen van de afdeling naar huis, op maandag starten telkens weer behandelingen). Het verschil tussen gisteren en vandaag is alleszins ook voelbaar aan de verpleging. Maandag wisserdag, dus weer veel gefrul, gepraat en ambetanterij voor Senne: keel, neus, stalen afstaan, zeven keer na mekaar antwoorden hoe het gaat,... De kine komt afleiden, de slang krijgt een rode tong geschilderd, papa en mama spelen mee muziek vandaag. Tegen dat de psychologe komt is Senne moe en steekt hij zijn oren toe. Mama heeft ook niet veel meer te vertellen. Stilte en eens niemand kan ook eens deugd doen.
Het gesprek met de prof deed los van de inhoud ook deugd. De voorbije maanden hebben soms aangevoeld alsof we op een boot werden gezet zonder duidelijke stuurman. De stormen onderweg werden uiteindelijk allemaal goed doorstaan, maar als 'gewone bemanning' voelden we ons vaak stuurloos. Onze kapitein is nu terug, en dat ze naast prof ook moeder is en de patiëntenrol al heeft ervaren, geeft ons alle vertrouwen.
Voorts is onze duikboot wat aan 't zakken: Senne's witte bloedcellen zakken stevig, cmv gespot, een zere keel bij het slikken en dus meer last met ( sommig) eten en drinken en... de eerste krollekes lagen vandaag op zijn kussen.
Vanavond krijgt hij wonderzalf op zijn buikje gesmeerd, in de hoop dat hij de prik minder zal voelen. Benieuwd...