De toverzalf deed niks. Of toch niet lang. Het voorstel en het aanbrengen deden Senne even grijnzen. Alsof hij dacht: ik heb ze, hard genoeg geroepen, geen prik meer. Na het klein uurtje inwerken volgde de prik en dus ook het gekende verzet. Niet anders. Niet minder. Pijn is één iets. Angst iets helemaal anders.
Zo ook deze middag. De plakker rond de hickmanncatheter mocht eens vervangen worden. De (nog niet zó ervaren maar héél lieve) verpleegster kwam tevoren even aftoetsen of ze daar iemand extra voor moest voorzien. Ik gaf mee dat hij zoiets zeker niet prettig vindt, maar hier nog niet zo fel op reageert als op de prik. Toch maar iemand extra, besloot de verpleegster. Dan zal het wel iets ergs zijn, besloot Senne bij het zien van opnieuw een duo. En hij brulde en schopte nijdig, hoeveel 'dit is toch niet erg, dit doet toch geen pijn?' ook, hij stuurde iedereen na afloop fel de kamer uit, Jef de kast in, en viel als een blok in slaap, rug naar de deur gekeerd.
Zo boos als hij in slaap is gevallen, zo kwiek en monter zit hij nu 'chipjes' te eten, 'gele, maar niet uit een geel doosje hè mama!', eerlijk delend met Jef. Die laatste is boezemvriend, maar wordt ook regelmatig stevig verwenst. De kast fungeert dan als 'de hoek'. Maar als er daarna honger is en eten volgt, of spel, of muziek, dan volgt meteen een lonkend 'Jef...?'. En dan sta ik er bij en kijk ik er naar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.