Vandaag wordt ook een voorheen-intraveneus-toegediend medicament oraal gegeven onder de vorm van een siroopje. Hij nam er thuis wel vier na mekaar in grotere porties en viezere kleuren maar dit kleine witteke vraagt weer wat om extra aanmoediging. Een ander medicament komt nu als roze pil. Gelukkig arriveert er met de binnenpost een grote enveloppe met superlekkere roze varkentjessnoepjes. De link is snel gelegd en de pil smaakt minder bitter. Danku plezierige postbodes!
De kine valt zwaar: hij staat enkele minuten op de benen om Ellen een demonstratie bekertjes-werpen te geven (geïnspireerd op zijn favoriete ipadspel), en kan daarna bijna niet meer mee met Ellens spelletjes op de mat. Er volgt een boze bui, net als de prof passeert om nog eens te bevestigen dat Senne stilletjes de goede weg aan het opgaan is en dat zij, al is ze geen oncologe en dus niet officieel aan deze afdeling verbonden, ons goed blijft opvolgen. Ons gesprek werkt nog na...
In de namiddag mag Sofie de tv even uitzetten voor weer eens een leuk gezelschapsspel (met een echte keukenbel) en voor een constructiespel met wielen en staafjes en fluo-stekels. Al snel is er een ruimterobotbrommer gemaakt. Ellen krijgt geen tweede kans meer. De benen zijn op. Het ijsje van oma en peter Oswald die gisteren langs kwamen, zit er ook voor iets tussen.
Een andere prof passeert ook nog even. Tussen Sennes geroep versta ik dat het volledig normaal is dat de witte bloedcellen na een dag weer iets of wat kunnen dalen maar dat de algemene stijgende lijn, zeker van zijn neutrofielen, zeer positief is. Doe zo verder, hoor ik tussen de lijnen.
Zonder dat hij het beseft, wordt dit een legendarische dag: géén iPad vandaag. De tv en de zetelhoek en de schoot van mama waren vast te gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.