Nog even voor het slapengaan

'Ik vind het lastig dat ik hier alleen moet slapen,' zegt onze grote.

'Ik vind het ook heel lastig om jou hier alleen achter te laten,' antwoord ik.

'Geen keuze,' zegt hij.

'Al meer dan 18 daagjes doe jij dat hier,' zeg ik. 

'Dan moet ik nog eens 18 en nog eens 18 en nog eens 18 en...' 

Ik snoer hem zachtjes de mond.

'En nog eens acht!' zegt hij nog lekker snel.

'Jij kan toch weten hoeveel nachtjes nog, want zoveel prikjes moet ik nog. Tel eens hoeveel nachtjes ik hier al was,' en hij trekt zijn pyjama omhoog en toont mij zijn blauwgroene-plekken-buik.

Ik krijg een krop in mijn keel en voel een bad achter mijn ogen vollopen en ik kan niks anders meer dan glimlachen, ook blauwgroen. En toch valt die kleine grote man kort daarna in een diepe, duidelijk geruste slaap. Straffe kerels, kinderen...