Dag +24, flets dagje

Voor het eerst moet vandaag het licht aan in de kamer. De grijze wolken en striemende regen laten geen zonlicht binnen door het gespiegeld glas.
Senne 'padt' zich door de voormiddag en als de spaghetti in aantocht is, kondigt hij iets aan: 'Mama, ik heb het warm én ik heb het koud. Als je het heel koud hebt, dan ben je verkouden, hè?' De thermometer bevestigt zijn gevoel: 38,5°... Hij zoekt zijn bed op en vraagt om een extra deken. Zo wachten we ook op een bloedtransfusie want zijn rode bloedcellen staan te laag. Dat worden wat veel zakjes tegelijkertijd, dus het aanprikken van de portacat dringt zich op. Niet fijn gezien de extra prik. Die wordt wel voorbereid door de plek waar geprikt zal worden, te verdoven met de gekende toverzalf. Maar ook vandaag lokt het aanbrengen van dat zacht zalfje een hevig schoppend protest uit. Het aanprikken ook. Gans verstijfd ligt hij daarna te bekomen in bed, bang om zich pijn te doen als hij zijn rechterarm beweegt. Terwijl het bloed binnen druppelt, komt zijn tong terug wat meer op dreef en verschijnt er weer wat blos op zijn kaken. Ook op de plateau vandaag een flets dagje: 'Kijk mama, deze peer heeft maar een héél klein blosje.'