Weinig nieuws vandaag.
24 u geen koorts maar voor het slapengaan toch weer 39°.
De witte bloedcellen blijven zich voorlopig nog verstoppen.
'We doen verder zoals we bezig zijn,' concludeert de prof.
'Met wachten,' antwoord ik.
En wat doe ik hier zo al wachtend, naast zorgen, spelen, aanmoedigen, afgrenzen,...?
Lezen, een koffie tappen, en nog eens terugblikken. Al tellend deze keer.
113 nachten sliep Senne al op dit verdiep de afgelopen bijna elf maanden. En daar bovenop bezocht hij de kliniek al zestig keer voor een onderzoek zonder overnachting. Dat komt erop neer dat we die afgelopen elf maanden ongeveer de helft van de tijd niet thuis of op het werk of elders vertoefden, maar wel hier. Gezien we in deze situatie niet kunnen aftellen, tellen we dus op. Voor Senne klinkt het als een monsterscore, en zorgt het voor een overwinnaarsblik. That's the spirit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.