Dag + 28, vier weken ver

Hèhè. Het zou Senne kunnen zijn, na een kinesessie. Maar nu komt het van de mama. Niet van vermoeidheid, wel in tegendeel. Want wat een zon weer op mijn 'vrije dag' gisteren. Niet dat ik dan de ganse dag in die zon zit. Maar toch wel zoveel mogelijk: de was-plooi en de patattenschil van op een luie zonnezetel, tot ik door het gat in de haag word geroepen om naar 'een showke' te komen kijken van Fran en Fien. Hilarisch, en binnenkort vast ook legendarisch, want het smaakt duidelijk naar nog. Niet alleen bij het elfje, de prinses, de K3-ster, de buikdanseres, de zangeres, de trapeze-schommel-acrobate, ook bij het publiek.
Er zat ook wel een korte over-en-weer naar de kliniek in: de yipmama tuimelde op de grond en zorgde voor ontroostbaar diep en lang verdriet. Terug gewassen, werd er eens héél diep aan gesnoven.
's Avonds een lang-geleden-wandeling op de Koeheide, nochtans zoooo vlakbij. Die nabijheid, van thuis, natuur en netwerk, die maakt het leven op die grijze berg toch veel zachter. Zeker uit contacten met ganggenoten groeit dit besef.

Met zo'n tussenuitje is die mama weer wat opgeladen om er tegen aan te gaan. Het mag wel weer, want de okselzone, het blijft één van de moeilijk bereikbare plekjes op Sennes lijfje en een bron van verzet en koppige buien tussen moeder en zoon.

Gelukkig is er ook genot vandaag want eindelijk eens andere cornflakes, ringetjes en bollekes zoals die van de reclame... En poffertjes, met gesmolten boter en veel suiker. En meloen als voorgerecht. En chips met cola. En mini-geitekaasjes, eentje op de sandwich gesmeerd en eentje omgedraaid op een bordje, zoals op de prent op het potje en dus ook zoals op de reclame. 'Mooi gedekt hè,' geniet Senne. Maar ondanks de grote goesting, geen rauwe wortels. En ook geen druifjes. Verboden vruchten allemaal. Tenzij we dat laatste schillen. En met de dikke van Overijse loont dat wel de moeite, dus die bestelling is geplaatst. Maar knabbelen op jonge worteltjes, het zal nog even duren, want ook geschild is dat 'niet veilig'. Het is een lastige vraag: 'mama, hoe-veel keer slapen nog eer ik een worteltje mag e-ten?'

Er is ook overwinning vandaag. 140 seconden mond spoelen bvb. Trampolinespringen op de zetel ook. Gisteren precies 44 keer gesprongen, vandaag een keer 58, een keer 60 en een keer... 74! Geen wonder dat hij de eerste kinesessie niet meer zo happig is om mee te doen. Ellen wil een nieuwe strategie uitproberen: kine zonder de mama in de zaal. In de namiddag werpt het z'n eerste vruchten af. Als ik van die strategie profiteer om even naar toilet te gaan, staat hij mij bij terugkomst aan/achter de deur op te wachten. (Hij heeft er nog nooit zo gestaan, en wil nu wel eens die automatische deurknop proberen. Die flikkert immers... blauw. Even flitst er een ontsnappingsverhaal door mijn hoofd. Heel even. Ik hou het wijselijk voor mezelf.) Aan de deur hangt een dikkeduimenkaart met stickerroostertje voor elke keer dat de kine goed verlopen is. De eerste sticker is binnen. Als het rooster vol is, had Ellen een tekening in petto. Dat was buiten Senne gerekend: 'Ik wil geen tekening!' klinkt het nog in de voormiddag, gevolgd door 'Ik ben een jongen die niets leuk vindt.' Veel meer dan praten is er in de voormiddagsessie niet gelukt. In de namiddag onderhandelt hij verder met Ellen voor een autootje in plaats van een tekening. En voorwaar, meneer doet  terug mee...

En natuurlijk is er ook plezier: Puf is vandaag alleen en heeft met Senne een tête-à-tête aan de deur terwijl ik aan het eten ben. Senne vertelt Puf over zijn lievelingskleur en over zijn mama die gaan eten is. Puf trakteert Senne op een blauw lied op harmonica en belooft volgende keer in blauwe jas te komen. (Meter Ruth, daar gaat je patent op blauwe dag...) Hij hangt ook een uitgeblazen serpentinekrol aan de dikkeduimenkaart. Hihi. Wat ben ik trouwens blij dat clowns geen last hebben van beroepsgeheim en ik zo hoor hoe open Senne alles liet komen. Ik overweeg die mama-uit-de-zaal-strategie nog wel eens...
Ook bekertjeswerpen is plezant. Er worden veel constructies bedacht, aftelrijmpjes en aanmoedigingsslogans verzonnen. En intussen heeft Senne niet door dat hij al die tijd gewoon rechtstaat. En is de mama daar stillekes van aan 't genieten.

De dag loopt ook niet zonder spanning. Wat zegt het bloedrapport? Status quo. Spijtig genoeg. De medicatie tegen cmv en tegen afstoting worden vandaag gestopt, allemaal in het teken van het grote plan: de doorbraak van de donorcellen. Volgende week zal helemaal in dat teken staan, dan heeft het labo resultaat beloofd van het dna-onderzoek. Het zal dan niet alleen de schoolstart zijn die voor extra zenuwen zal zorgen.