Dag +8, stekels

Ik had het kunnen weten misschien. Onderweg naar het ziekenhuis (niet alleen op de drukkere steenweg) twee aangereden egels gezien. Eentje vlak naast onze haag.
Voor de rest een prachtige start van de dag: een grote, felle zon in het gezicht op weg naar de kliniek, en daar aangekomen een languit lang uitslapende zoon die met meer dan grote appetijt aan zijn ontbijt begint. Maar als ik hem wil wassen en omkleden, zet hij zijn eerste stekels uit: hij wil níet onder zijn oksels of rond zijn armen gewassen worden, bang dat er iets gebeurt met zijn plakkers die daar in de buurt zitten. Die angst zit er nu al veertien dagen. Tijd om de kattenwas rond die zone eens te doorbreken, vindt de mama die er haar doel heeft op gezet. Koppige moeder, koppige zoon, het werd een ontspannen voormiddagje. Na (gewassen) afloop komt daar Leen als geroepen met haar muziekdoos en groene reuzetrom. Daar kreeg Senne gisteren al eens een boos deuntje uit. Vandaag niet. Vandaag doet die trom pijn aan zijn oren, hij heeft het voor zachte melodietjes. Genoeg gestekeld...?
In de namiddag komt kine Ellen verstopspelletjes spelen die Senne wat meer van de kamer en vooral zijn voeten en benen doen ontdekken. Hij geniet maar wordt er ook moe van. Bijna aansluitend komt Sofie met een gezelschapsspel af. Ook zij weet pretlichtjes in zijn ogen te toveren: de dominokaarten zoeken een weg over zijn bed, onder zijn knie, over zijn been - het lijkt soms op kine sessie twee. Mama kan even weg om iets te gaan drinken. Terug wat opladen voor de laatste stekel van elke dag: de lastige buikprik. Senne maakt al onderscheid in de verpleging: zij die niet goed prikken, en de anderen.
Maar eerst nog.... eten!