Dag +7

Een week na de transplantatie, twee weken in isolatie.
Een dag als de voorgaande, alleen misschien ietsje driftiger (er waren geen cakejes, en Jef kreeg eens eerst een hapje). Mama kreeg een paar keer de deur gewezen. Hier is dan ook geen hoek om achter te verdwijnen. Ook een eerste keer kine vandaag, met een gele ballon, om te zien wat bed en zetel al met z'n spieren deden (verdict: ok! Sterke bovenbenen! Misschien wat wankeler evenwicht, en iets slappere buikspieren. En voor mama een fijne vaststelling: eens iemand die spontaan zegt wat ze doet, wat ze vaststelt, wat ze van plan is, zonder dat we er zelf vanalles moeten uittrekken.)
Maandag hebben we een consultatie aangevraagd met de prof die de diagnose stelde, om eens terug maar vooral ook vooruit te blikken. Met een masker dat 3/4 gezicht verbergt en een zoon die zijn oren toestopt terwijl hij 'nèhnèhnèhnèh...' roept, is het niet makkelijk praten en vragen. Met de steeds wisselende equipe artsen die passeren, is het ook niet eenvoudig om lijn of houvast te vinden. Maandag meer. Hopelijk.

Zo zeven plus zeven, dat doet al eens terugblikken.
Op de wijsheid die je hier verzamelt bvb ("een roodborstje is soms een vogel, soms een peer," of "boerenpaté, is dat van een boer gemaakt?").
Op het getal 44 dat Senne overal tegenkomt ( bij P.O. natuurlijk, maar ook in scores van spelletjes, op het materiaal van eenheid 344,...).
Op alle normen die hier overboord worden gegooid (als vrouw schaamteloos je gewicht delen met een wildvreemde omdat je zoon niet alleen op de weegschaal wil bvb. Of het mateloos ingaan op de mateloze behoefte aan voedsel, wat uitmondt in drie kiwi's achter mekaar, maar evenzeer in tuc-koekjes na het ontbijt of in salamisigaartjes als pré-vieruurtje. Nog niet gesproken over de hoeveelheid beeldscherm per dag natuurlijk.)
Op de wolken boven Leuven en hun verschillende grijswaarden en vormen.
Op de roofvogel boven de velden naast de E314, onze fietsostrade naar huis. (Bleek na wat turen geen roofvogel maar een vliegeraar met een originele vlieger - de echte roofvogel zweefde de dag nadien tussen de wolken boven Leuven.)
Een knoop in mijn maag voelen bij het zien passeren van een horde vliegende spoedartsen na een noodoproep vanuit een andere kamer.
Aftastende gesprekken met ouders van andere kamers. Veel leed, en veel liefs daar.
De afleiding van kraakverse boeken die geen bladwijzer hoeven omdat er voldoende spatie kruipt tussen de laatst gelezen en de volgende blz.
Genieten van allerhande vertelselkes die berichtjesgewijs komen binnen waaien - oef, de wereld draait voort!
De film van Ome Willem terug tegen komen (maar Senne vindt het maar niks, vooral de Geitenbreiers te lawaaierig.)
Kiezen tussen de voorziene plastic blauwe handschoenen, of de fluwelen variant.
De verlossing én verscheurdheid van een deur voelen. Laat staan van twee deuren.
Gemis, in al z'n gedaanten.