en de mmmmijsjes...

Fran is aan haar Sportydrieweekse bezig. Dat verloopt met gemengde gevoelens. Deze week laat ze zich moeizaam afzetten. Het afscheid 's morgens verloopt met tranen en moeilijk loslaten, het terugzien en het verhaal achteraf zijn enthousiast. Behalve chinese voetbal, dat vindt ze stom.
Vandaag komt Amélie eens mee naar ons thuis, en dat vinden ze beiden duidelijk prettig. Barbies, verkleedkleren in een speelhuisje, glitters,... ze passeren allemaal. Alsook een ijsje als dessert.
Als Amélie naar huis is, fietsen we nog even naar de bokken in de buurt, maar die staan niet in hun wei. Dan vertrekken we naar Senne. Voor Fran is het lang geleden, ze kijkt er erg naar uit. We nemen een waterijsje en twee blauwe ballonnen mee voor Senne, en wat tekengerief om ons bezig te houden op de gang.
De parking van Gasthuisberg nodigt altijd uit tot enig spel: waar gaan we ons zetten? Er is keuze tussen binnen of buiten, tussen verdiepen, tussenparkings, liften. Fran kent al aardig haar weg. Ook in de kliniek zelf. Handen wassen met alcogel aan de paal bij het onthaal hoort bij het ritueel
Op het vierde verdiep gearriveerd, zien we Sennes verpleging die de gelijkenis tussen broer en zus treffend vindt. Fran wuift trots met haar hand voor het speciale slot van de sluisdeur. Als daar een blauw lichtje in flikkert, ontgrendelt de deur. Senne zit met papa in de zetel en is eerst enthousiast en vertelt meteen over een nieuw spelletje en zijn roze snoepjes. Fran glimlacht breed, krijgt een snoepje en wil met hem praten langs de parlofoon. Ze biedt hem een ijsje aan. En dan is het ineens genoeg geweest. Ijs te rood? Telefoon te vreemd? Teveel buitenwereld binnen? We trekken ons terug. Fran wacht niet op Senne, en eet haar waterijsje al op. De andere steken we in de diepvriezer van de afdelingskeuken. De crearuimte is open en het is er rustig. Fran ontmoet Sofie, die ook lacht omdat ze Senne in Fran herkent. Een patiëntje zet zich net voor een mini-karaoké en laat zich zacht horen door de microfoon: studio 100 vult de ruimte. Fran zit klaar om te knutselen, maar kan haar ogen niet loslaten van het muziekgebeuren. Voorzichtig zet ze zich dichter en als de jongen zich op een ander spel richt, palmt ze de microfoons in. Mama mag/moet meezingen. En zoals ik het de laatste weken nog heb opgemerkt, is dit het zoveelste spel met... puntenscore. Hoe harder je zingt, hoe meer punten. We hebben er nog wat te gaan...
Als Sofie het atelier sluit, gaat Fran nog eens in de sluis staan. Senne schenkt haar nauwelijks nog aandacht.
Op terugweg kiezen we voor de trappen in plaats van de lift, en we beginnen te tellen. Honderd treden! Ook de lange gang beneden prikkelt de fantasie. Er is een lange meter op de grond gekleefd. Daar slaapt volgens Senne een reus... En tegen de muur hangt een groot en kleurrijk schilderij waar veel op te ontdekken is.
Als we het onthaal passeren, komen drie onthaalmedewerkers op ons af. 'We vragen het eens aan deze mama,' hoor ik net ervoor. Ze hebben een ingepakt ijsje vast. Van iemand die het ongewild uit de automaat had gehaald. Of ze het aan mijn dochter mogen geven. Ik denk 'drie ijsjes...?'. Ik vraag: 'Wil jij dat ijsje graag?' Drie ijsjes dus...
Thuis klimt Fran die ijsjes er af in de notelaar. Elke zomer maakt ze een sprong. Deze zomer is het een grote. Ons mmmmijsje is uitgekleuterd.