Vandaag mocht of beter gezegd moest Senne even uit zijn kamertje. Een kleine hoestje, door de mama opgevangen, wordt zeer ernstig genomen en na de longfoto moest er nu ook een CT-scan genomen worden. Was het de angst om het kamertje te verlaten of het feit dat hij een masker en schort aan moest, feit is dat Senne niet happig was om naar buiten te gaan. Ook de papa vindt het een beetje bizar dat je even door gangen moet lopen en in wachtzalen moet gaan zitten als de rest van de isolatie zo strikt is. En dus zijn we met ons twee op onze hoede en dat is nodig. We weigeren resoluut een buggy om in vervoerd te worden, bepalen zelf een beetje de weg want we willen niet door de infectieafdeling en weigeren om in een wachtzaal te gaan zitten en gaan 20 meter verderop wachten. Gelukkig snel en vriendelijk geholpen en het uiteindelijk resultaat was goed. Geen nieuwe infecties op de longen.
En wij daarna op eigen houtje snel terug naar de kamer, niet wachtend op patientenvervoer. Een typisch hèhè van Senne weerklinkt als we terug binnen zijn.
De isolatiekamer als veilige haven. Het is maar goed dat Senne het ook zo ziet, want het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat we hier nog lang niet weg zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.