Wat een zonnig uitwaaidagje weer, gisteren. Ik moest er even inkomen. Op de andere dagen sta ik op in een stil en slapend huis. Nu was het aan mij om Fran op tijd uit de badkamer en aan tafel te krijgen. Al hielpen de zomerkampjes al wat om in dat ritme te komen, het is toch weer wennen. Na wat gestress tegen de klok, gidst ze me naar de andere schoolpoort, waar de lagere schoolkinderen hun fiets kunnen stallen, ze toont me de boekentassenberg en de plek waar haar rij is. Het wemelt en zoemt daar op de speelplaats, in felle kleuren en vrolijke drukte. Wat een contrast. Mijn hoofd filtert sinds enkele weken op een andere manier geluid, licht, lucht.
Terwijl Fran in haar klas ik-t en Rik-t, bak ik eindelijk nog eens. Het zat al even in mijn hoofd en gisteren vond ik er de tijd en goesting voor: iets maken om eens te trakteren op het verdiep waar Senne al bijna een jaar in goede handen is. En om ook een beetje te kunnen blijven lachen, wordt het gebak met een dubbele bodem. Met de prof zochten we eerder al eens voor wie we een kaarsje konden branden om zo wat in te werken op Sennes bloedfabriek. De Heilige Rita, wist ze meteen. Vandaag gooien we het over onze eigen boeg: we bakken... brownie met wbc (witte brokken chocolade). Het zorgt misschien niet meteen voor een wending, maar wel voor afleiding.
In de namiddag trek ik met Fran naar Leuven. Ze vraagt al enige tijd naar... een suikerspin. Met Leuven Kermis wordt dat geen moeilijke zoektocht. En hij voldoet aan de verwachting: wat een grote, glinsterende ogen bij het aanschouwen van die zich spinnende suiker. En dan die roze wolk op een stokje die vanuit het raam van het kraampje naar beneden wordt aangeboden: ze neemt het betoverd aan. Het stadspark is vlakbij en de suikerspin smelt langzaam weg op Fran haar tong. Tot ze genoeg heeft. Het restje verdwijnt eerst in mama, dan in de vuilbak.
In de kliniek vandaag een verhuis. De afzuigsystemen worden gereinigd en doordat twee van de drie isolatiekamers momenteel leeg staan, wordt van die leegstand geprofiteerd en dus gewerkt. Als de middelste kamer gepoetst is, schuiven we door. Eerst alle spullen, dan Senne. Met mini- masker. En fanfare. Puf heeft een nieuwe compagnon meegebracht en samen luisteren ze de verhuis op. Best grappig.
Dat het schooljaar gestart is, merken we ook in het ziekenhuis. Elke discipline heeft z'n stagiaires. Zo brengt Leen Nele mee en geniet Senne van dit grotere orkest, dat met de dag meer weg heeft van een gezellige spelletjesclub waar muziekinstrumentjes érgens een rol spelen.
En zo sluipt de dag naar z'n einde. En de temperatuur weer geheimzinnig naar omhoog. Het einde van de week nadert ook. Het labo had resultaat beloofd. We leven met spanning, met angst, met hoop,...
We duimen met vingers en tenen!!!
BeantwoordenVerwijderen