Dag +44

Wat een verwelkoming deze ochtend! Een brede lach, twee fonkelogen, en een uitnodiging om samen een spelleke te spelen. Wat ga ik daar graag op in. Hij geniet van meloen als ontbijt en plant z'n eigen to do's: als ik eerst spelletje x speel, ga ik me daarna wassen en aankleden, en als ik dan nog y en z, dan neem ik mijn pilletjes en siroopje en ga ik op weegschaal staan. De dwarse buien zijn vandaag korter, de wijsheden wakker en pakkend. Tegen de middag begint het gewiebel met de benen en als ik terugkeer van het wegbrengen van de ochtendplateau, ligt meneertje in dromenland. De toerende prof laat hem liggen. De verpleegster wil de medicatie ook wat later aanhangen. Ik ga na elk hoofdstuk eens piepen door het vensterraam en na twee uur en half is mijn boek goed gevorderd. Senne wordt eventjes in de war wakker, want spreekt me aan als papa, die pas morgen komt. De middagdut heeft hem duidelijk veel deugd gedaan en zijn eetlust aangescherpt: rond drie uur eet hij zijn balletjes in tomatensaus en tagliatelle met zoveel gesmak dat het mij ook smaakt. Als kort daarop bezoek wordt aangekondigd, zie ik een nieuwsgierigheid en een fonkel die ik lang niet gezien heb: daar staat kameraad Kobe met zijn broer en mama. Daar wil Senne wel eens (voor de eerste keer!) voor aan de deur gaan staan en zitten. Dat hij een kadootje heeft gezien, zit daar voor iets tussen, maar verklaart niet alles. Als ik hem achteraf vraag of hij Kobe nog herkende, knikt hij hard van ja. En vraagt meteen of Fran nog eens wil komen zwaaien, 'want ik weet niet goed meer hoe zij er uit ziet.' Fran komt dan even later een mop 'voorlezen' uit een boekje dat ze meekreeg van Sennes klasgenootje Rune. Grandioos om zien hoe net-echt ze die jantjesmop uit het boek leest, als een volleerde eersteklasser. Senne trakteert haar op een snoepje en Fran steekt een bestelde banaan door de deur. Broer en zus wisselen aandoenlijke blikken uit. Het doet hen zichtbaar deugd, deze op zich bizarre ontmoeting achter glas.
Tegen de avond begint de onrust: Senne moet zich ontlasten en voert een strijd met hoofd en buik, 'ik moet/ik wil niet.' De tv brengt afleiding, Jef deelt even in het leed en krijgt van Senne de verdovende zalf aan z'n billen gesmeerd maar zelf wil hij die al niet meer. 'Het doet toch pijn.' Hij probeert nog met 'als ik slaap, voel ik dat niet, zoals deze middag.' Maar als de drang dan zichtbaar en het gejammer hoorbaar toenemen, verlos ik hem uit zijn lijden, leg hem op bed, doe hem een pamper om en ga buiten. Kort hierna word ik door de babyfoon dringend en schreeuwend teruggeroepen. De verschoning moet in ijltempo gebeuren. Als er terug een helend zalfje wordt aangebracht, keert de rust weer. Dit is echt afzien voor Senne. En gezien zijn bloedwaarden beneden alle peil zitten, zit heling van dit venijnige wondje er niet vlug in.
Hij valt in slaap na een zelfverzonnen, stilletjes prevelend liedje 'papa, papa, 'k vind je lief, kom nu maar heel snel naar hier.' Een goeie verstaander heeft maar een half woord nodig - ik sluit hier mijn boeken.