Dag +56, hip hoera voor Fran!

Terwijl Fran zich klaar maakt voor school, met feestkleed, roze nagels en een tas vol ijsjes om te trakteren voor haar verjaardag, denken we aan haar vijfde verjaardag, vorig jaar. Aan de ontbijttafel gilde Senne toen onverwacht en fel terwijl hij naar zijn keel greep. Een week antibiotica kreeg die dikke klier toen onder controle. Vandaag een jaar geleden dus. Wie had toen gedacht wat daar allemaal achter zat?

Senne heeft wel oor naar Frans verjaardag maar dan alleen maar naar het cadeautjesdeel. Hij wil niet skypen, niet bellen, geen tekening maken, niks inpakken. (We vinden daar wel een bochtje rond: Fran uit heel vaak haar gemis, en een kaart en pakje van haar broer mogen niet ontbreken, vinden we.) Hij wil wel ook cadeautjes krijgen op zo'n dag. Dat treft: langs allerlei wegen komen er regelmatig cadeautjes en zo kunnen we ook vandaag weer iets uit de kast halen.

Senne is de ganse dag goed geluimd. Hij laat zich gewillig onderzoeken, doet actief mee met de juf, kijkt uit naar de muziekles en de kine en neemt bij die twee laatste activiteiten initiatief voor welke spelletjes hij wil doen. In eten heeft hij vandaag minder zin. Mama daarentegen wordt dik verwend met een lekkere veggiepicknick en goed en flexibel gezelschap. Het smaakt in vele opzichten. Als de psychologe eens komt horen hoe het gaat, met Senne, met ons, met Fran, geef ik haar een beetje kleur mee van vandaag en herhaalt zij haar aanbod.

Domper vandaag is het bericht dat een deel van onze aanvraag voor verhoogde kinderbijslag (voor de tweede keer!) verloren is geraakt. Of we alles nog eens kunnen bezorgen alstublieft. En dat we er nu misschien toch al best het deel over de transplantatie aan toevoegen, in tegenstelling tot het advies dat ze de voorbije negen maanden hebben gegeven om dat in tussenstappen te doen. Alsof we tijd én zin hebben om voor de derde keer diezelfde administratieve bundel te verzamelen. Zo'n berichten maken mij moe. Morgen komt de maatschappelijk werkster van onze afdeling langs om te zien wie wat kan doen.

Vandaag passeren de cliniclowns. Ik zag ze al op de gang, met twee ouders aan het kaarten in de zetels, daarna op de grond ook, aan het handjeklappen voor de deur van een kind in isolatie. Vorige vrijdag trakteerde het duo clowns van de andere afdeling Bram en mij op de gang met een accordeondeuntje en bijpassend danske. Ze herkenden ons van het voorbije jaar als ouders van Senne en vroegen hoe het gaat. We vertelden hen toen wat ze natuurlijk al lang weten: dat zij véél doen bij de kinderen én bij de ouders, dat ze een heel belangrijke bijdrage leveren. Één van hen voegde toe dat het voor hemzelf óók helend werkt, waarop ze dus dat nostalgisch klinkend rondedansje startten.
Senne kijkt de clowns vandaag maar met een half oog toe, tot ze inspelen op wat hij aan het doen is: iets eten en drinken, maar dan uit een piepklein, rood theeserviesje, op een alsof-tafeltje, eigenlijk een rood, kartonnen koffertje, vol met witte stippen. Senne reikt hen een korreltje cornflakes aan - het mini-theekransje is rond!

En vandaag krijgen we er een nieuwe datum bij: 8 oktober. Tot dan krijgt Sennes bloed de kans om aan te sterken. Waar het nu al enkele dagen voorzichtig mee bezig is precies. Het zijn kleine maar stillekes stijgende cijfertjes. Acht oktober hakken de artsen dan de knoop door of er moet gestart worden met chemo als voorbereiding op de tweede transplantatie van 18 oktober of niet. Nog nooit hebben cijfers mij zó bezig gehouden.