Dag +70, toeters en bellen (maar dan heel stille, want anders begintSenne te gillen...)

Het is zover: morgen, na 80 nachtjes alleen slapen in deze duikbootkamer, mag Senne naar huis!

Senne onthaalt het nieuws met een brede glimlach, en duikt meteen daarna terug onder in de avonturen van raket en de little Einsteins.
Ik onthaal het nieuws met gevlinder in mijn buik, een glimlach in mijn ogen (de andere zit verstopt achter mijn masker) en een hoofd vol vanalles. Blij, zoveel is duidelijk. Maar zeker ook wat bang, zoveel is ook duidelijk. Want wat een grote stap na zo'n lange tijd. Wat gaat het geven allemaal: leven zonder die beschermende laag van alcogel, trionicdoekjes, plastieken zakjes, mondmaskers, handschoenen en schorten, zonder de dagelijkse matraspoets, lakensswitch, met eten uit onze eigen niet zó kiemvrije keuken en koelkast, met nieuwe medicatie, terug de gevreesde herfstlucht in die we met de transplantatie eigenlijk moesten voor zijn...? Ik zal me moeten leren ontspannen, zo voelt het. Met de dag een beetje. En zien wat het geeft.
Ik kijk uit naar samen wakker worden, lang in pyjama blijven rondhangen, eigen kost uit eigen kast, samen in de zetel en rond de tafel,..
Al zal er ook ritme moeten zijn: elke voormiddag naar de kliniek voor bloednames en intraveneus toe te dienen medicatie, in een afgesloten 'transplantkamertje' op de dagzaal en in het weekend op de vertrouwde afdeling. In de week zal de ziekenhuisjuf klaar staan om tijdens die 'moet-momenten' de zinnen wat te verzetten. En zo kleutert Senne toch wat verder, want met het nieuws van de tweede transplantatie, vragen we ons ook af wanneer Senne nog eens 'gewone school' zal volgen, gewoon tussen andere kinderen zitten spelen. Geen idee.

Wie Senne graag eens bezoekt, moeten we vragen om nog even te wachten. De overgang naar huis op zich zal al een heuse aanpassing zijn met niet te onderschatten, vermoeiende prikkels. De schaalvergroting van een kamer van 4/4 m naar een huis van drie keer 9/9m en twee trappen alleen al. Een zus vol enthousiasme en vreugde. Een mama én een papa tegelijk. Zoveel speelgoed om terug te ontdekken. Een tuin met een schommel en een loopfiets. (Oei, lopen? Hè, fietsen?!) Het zal wat worden...
En daarna sowieso graag een seintje tevoren, ook voor een heel-eventjes-bezoekje. Dan zullen we steevast de vraag stellen of er toch geen griep in het gezin hangt, zere kelen, vervelende hoesten of drupneuzen gespot worden. Want dan zullen we bezoekjes moeten weren en uitstellen. Onze fles alcogel staat al klaar. We zetten de isolatie noodgedwongen nog wat verder thuis. Maar lekker genietend van onze warme cocon. Zoveel staat vast.