De voorbije week lukte het ons dinsdag en zondag om eens een ganse dag uit het ziekenhuis weg te blijven. Donderdag was ons anders ook door de dokters gegund, tot er ineens bloed uit Sennes neus drupte, net op het moment dat zijn middagbokes er klaar voor lagen. En die druppels wilden maar niet stollen, noch stoppen, dus kondigden we onze komst alvast per telefoon aan en reden we dus met gevulde brooddoos en doos papieren zakdoekjes toch maar bergop. Zonder masker, ah ja. Aangekomen, profiteerden we van ons telefoontje: de zak bloedplaatjes was meteen na het toeleggen van de hoorn besteld, en kon meteen worden aangehangen. Op geen tijd waren we thuis, nog voor Fran arriveerde van school.

Waar onze focus lag op de aanmaak van witte bloedcellen, is die ineens versprongen naar de bloedplaatjes. De WBC's houden stand, al zijn we getuige van de aangekondigde duik in de groei nu het speciale medicament wordt afgebouwd. Maar nu zijn het dus de plaatjes die achterwege blijven. Minder bedreigend, gezien de mogelijkheid van transfusies, maar toch. Sennes tengere lijfje staat vol blauwe plekken, in alle groottes en kleuren, op alle plaatsen die wat ruwer contact maken met harde ondergrond: knieën, scheenbenen, ellebogen, onderrug. Vorige week is een extra tuubje bloed afgenomen om te onderzoeken of het geen antistoffen bevat die kunnen verklaren waarom hij zo weinig/geen plaatjes aanmaakt/er alleen maar lijkt af te breken. Met transfusies van plaatjes van een zorgvuldig gekozen donor kan zoiets worden verholpen. Afwachten. En intussen waakzaam zijn of er geen onverklaarbare bloeduitstortingen verschijnen, al dan niet uit mond en neus. Onze auto staat al langer geparkeerd met zijn neus richting ziekenhuis.

Vandaag was het een tergend trage dag op de dagzaal. Voor de eerste keer ook een ganse dag, zo bleek. We waren er niet alleen, natuurlijk niet, maar er waren blijkbaar vijf kinderen onaangekondigd, waardoor het hele schema en de ganse organisatie door mekaar geschud werden. Waar we anders tegen 13u ongeveer naar huis kunnen keren, werd vandaag pas om 13u, na 3u wachten, gestart met alle 'zakjes'. Vandaag was het er ook eentje meer: Sennes hemoglobinegehalte stond te laag, waardoor ook een bloedtransfusie nodig was. Wederom opgewarmd bloed, met het nodige gepruts met het archaïsche verwarmingstoestel, waardoor de pomp regelmatig in alarm schoot, en we uiteindelijk als allerlaatste, net voor sluitingstijd van de dagzaal, het ziekenhuis mochten verlaten. Daar ging het plan om Fran te gaan vervoegen bij oma en opa.
Moeder zuchtte eens enkele keren, Senne lachte eens al die keren, waardoor moeder ook lachte en het achteraf bekeken wel een gezellige tergend trage dag werd. Niemand moet ons dan ook leren hoe een dag om te krijgen in een kamertje van nu 3 op 4m. Geen juf natuurlijk vandaag, maar ook geen nood: met het pakketje werkjes dat Fran al over en weer droeg van school naar huis, konden we ons wel even zoet houden. Werkjes werden eerlijk verdeeld: 'kleuren doe ik niet graag, dus mama, jij doet de grote stukken, ik de kleine,' en aangevuld met nog andere plantrekkerijen die ondersteund werden door het motto 'ik beslis, want het zijn mijn werkjes'. Ja, meester Senne...
Voorts alle titels moeten lezen van Mike De Ridder, Dino Dan, The Little Pony's, Kabouter Plop,..., de bereiding van verse Sintjakobsvruchten gevolgd en uitgedaagd in allerlei records van racespelletjes, blikjes gooien, etc.

En dankzij die goedgeluimde, grappige, geduldige, sterke, koppige, flinke, wijze, grote kleine man, begraaf ik met de dag meer mijn strijdbijl met tijd en plan(ning). Het afgelopen jaar werden we al fameus uitgedaagd. De afgelopen drie maanden heb ik agenda en horloge letterlijk weggeborgen. Lot en het leger artsen namen het vanzelf over. Nu we terug een voorzichtige voet in de buitenwereld zetten, is de verleiding groot om het weer te proberen doen keren. En soms lukt het, en dan genieten we van een avondje uit met tapa's voor twee, van samen naar de markt gaan, even een speeltuin te verkennen, een verse vis te bereiden (de jongens) en naar kindertheater te gaan (de meisjes). Van Senne zijn vriendje te zien herontdekken, hem in de supermarkt lachend een kool te horen begroeten met 'hey, wat een gekke spruit!' en van Fran haar broer te zien verleiden tot een hilarisch dansstuk, met blauwgeschminkte ogen. Maar een dag als vandaag zet ons vlug met de voeten op andere grond. We leven in stukken. We zijn er nog niet.