what 'onze sjoe' can do

Al schrijvend probeer ik het gewenste scenario wat te beïnvloeden...

Ons ziekenhuis-weekschema geeft ons momenteel vrijaf op dinsdag en donderdag. Afgelopen week is dat gelukt. Het geeft wat rust.
De assistente van dienst wenste ons het voorbije weekend ook eens een gans weekend vrij. Met al twee dagen een transfusie met een speciaal samengestelde zak bloedplaatjes, met materiaal van verschillende donoren, bleek Sennes bloed wat langer rijk aan bloedplaatjes, en leek niet alleen een dinsdag en donderdag maar ineens dus ook een weekend misschien wel overbrugbaar. Als afsluiter van de herfstvakantie wel een prettig plan, zo langzamer ontbijten en wakker worden. We namen het graag aan. Maar dat sympathieke voorstel bleek zondagavond toch een brug te ver. Na een gezellige pistolet met Lieve, verse garnaaltjes, met speciaal vervoer recht van zee tot aan onze voordeur gebracht, en een op Sennes lijf geschreven 'Raad eens hoeveel ik van je hou,' gingen de kinderen vlot slapen, tot... Senne aanhoudend begon te roepen. Hij zat rechtop in bed met zijn hand tegen zijn neus.
Na een tiental rode zakdoekjes, toch maar getelefoneerd, deze keer naar 'onze afdeling' want... zondagavond. De assistente van wacht klonk niet vertrouwd met ons dossier en liet verstaan dat een nacht ter plekke blijven toch wel nodig zou zijn. Mijn handen pakten gedwee de logeerzak in, maar mijn hoofd vulde zich ondertussen met koppige  en verontwaardigde tegenargumenten. Het snelle overleg tussen de assistente en een andere arts dat ik op de achtergrond had kunnen volgen, had me niet het meeste vertrouwen gegeven en sterkte mijn overtuiging waarom 'ginder' overnachten echt niet zinnig zou worden. Met ettelijke voorgevouwen zakdoekjes op schoot reden we tot op het dak van de parking, waar op zondagavond na het bezoekuur veel keuze was. Senne was superrustig.
Gearriveerd op het vierde verdiep, werd ons snel een kamer toegewezen, waar we wijselijk niet uitpakten. Het vroeg uiteindelijk niet veel overredingskracht om niet mee te gaan in het voorgestelde plan van de assistent om eerst nog een uur te bloeden in afwachting van het bloedresultaat. Achteraf bekeken toch wel een hallucinant voorstel, zeker toen Sennes neus echt begon te lopen nadat er teveel gepraat werd in zijn kamer (en hij zich dus flink roepend flink boos heeft gemaakt: 'al-le-maal stiiiiiiiiil!!!!'). De zak bloedplaatjes arriveerde snel, liep snel in, en had supersnel resultaat. Na twee uur stonden we reeds terug thuis en sliepen we echt wel zalig in eigen bed.

Afgelopen week ging Sennes gezicht enkele keren heel breed open staan. Eerst met het vooruitzicht op het terugzien van zijn neefjes en nichtjes aan beide kanten van de familie. 'Die zullen wel heel blij zijn om mij terug te zien, he? Die zullen mij wel heel erg gemist hebben, toch?' En of, Senne!

Een vergelijkbaar gezicht toen we een bezoekje aan een bowlingbaan aankondigden. Goed voor eens een regenweekenddagje. Zaterdag regende het. We moesten niks zeggen: 'Mama, papa, als het regent, gingen we toch bowlen, toch?' In de namiddag trok de hemel open, maar belofte maakt schuld. En in bossen mogen we toch niet rondlopen met Senne. Wij dus naar Wilsele. Waar Fran zich ontpopte tot een kampioene. De gladde planken vloer nodigde meer dan eens uit tot een 'coole move'... En Senne is wel eens tot een spare geraakt, maar dus niet tot de reeks strikes die hij op zijn ipad 'gooit'. Wat tot mijn verbazing geen boze bui uitlokte. Teveel onder de indruk van de ballen die de helft van zijn gewicht wegen. Van het ondergrondse gebeuren dat de ballen uitspuwt. Van de grootte van de banen. Hoewel hij blijft beweren dat de banen op de ipad groter zijn. 't Was alleszins een schoon zicht: de volharding bij broer en zus om die zware ballen te halen, te dragen, te gooien, te zien botsen en rollen tot ze geduldig nét binnen de tijd enkele kegels neerlegden.

Ook een schoon zicht: Senne met spiksplinternieuwe wit-met-blauwe-streep gelakte loopschoenen. Hij zou geen ander paar kopen, en toch zeker niet van die hoge bottines die mama telkens probeerde aan te reiken, met de regen en de kou in het achterhoofd. Hij is de winkel uit gejogd, de auto in en uit gesprongen, de living door gehuppeld, de tuin rond gedribbeld,... 'What a shoe can do,' merkte onze buurvrouw gevat op.